Hayat Ağacı Şiiri - Sezer Karaca

Hayat ağacında birer meyveydik hepimiz; aynı ağacın farklı dallarında olsak da beraberliğin verdiği sevinçle yeni filizler açıyordu içimizde günler geçti, aylar geçti.
Olgunlaşıyorduk her saniye her dakika zaman gelmişti, artık ayrılıyorduk. Belki aynı hal de gene birlikte olacaktık. Hepimiz bizi seven insanların yanında olacağımızdan emindik. Ne yazık ki en üst daldaki arkadaşımı unutmuşlardı. O ağaçta onu yalnız bırakmışlardı, kış yaklaşıyordu sonbaharın ilk aylarıydı dışarıdaki soğuk yağmur, onu her geçen gün mahvediyordu. Etrafındaki yapraklar sarardı ve dökülmeye başladı, etrafında kimse kalmamişti, içindeki ümidi de kaybolmuştu. Ne yazık ki yavaş yavaş çürümeye başlıyordu...