Hayat Adlı Ferman Şiiri - Evren Özcan

Bıktım artık biliyor musun ey dost!
Nefes almak bile bana dar gelir.
Ne anlayan var halden, ne halime derman.
Allah kimseye çaresiz dert vermesin.

Kimse bilmez kırgın gideceğim,
Oysa kırgınlığımı söylemek istediğimde söyletmediler.
Bu ne yük bu ne duman
Ne anlayan var halden, ne halime derman.

Susmak paye getirmiyor,
Konuştukça yüreğim biraz daha eriyor.
Yalancı çıktım,Edirne'den öteye geçmez doğrularım.
Gülerken bile dağlanır, ağlarım ya,
Bıktım be ey dost!

Canımdan can gidiyor her vakit,
Bu hayat alıyor benden herşeyimi nakit nakit.
Sanki bir kuşum kafeste,
Onun da pisliğini eller temizler hiç olmazsa.
Bana ne düşer, ellerin pisliği, kendiminkinin yanısıra.

Kalbimde keskin bir hançer yarası,
Boğazıma düğümlenen sivri bir taş parçası,
Gözlerim kuruluktan unutulan bir çeşme,
Yok artık kimsenin ne tası ne kovası.

Biliyorum suçlu benim ne de olsa.
Doğruları savundum, ama doğruları yanlış yaptım.
Kimseye anlatamadım beni,
Gözlerim açık gideceğim besbelli.
Şeker bile tatlı değil, dişlerimi çürüten bakteri.

Söyleyemem derdimi kimseye,
Söylesem de anlamazlar ya beni biçare,
Sevdam benden uzakta,
Alınyazım karalarda,
Anam babam çok başka zamanlarda,
Kime söylesem anlamaz ya beni biçare,
Ne dost var ne post!

Korkularım, birer canavar oldu çıktı karşıma,
Yalnızlıklar hep kolumu kırdılar ya,
Bıktırdılar beni ya dost!
Yaşıyorum işte kederler ile kolkola.

Efkara tapar olmuşum.
Kadere sitemkar,
Yalnızlıkların kölesi,
Parasızlığın son kurbanı...

Gideceğim.
Ama nereye?
Bilemem ey dost!
Bak bu sana bohçamda kalan son ekmeğim kıyısı,
Yemene bak,başka yerde bulamazsın böyle kıtırı,
Beni anlamadı ya insanı,havyanı,katırı,
Gideceğim.

Hepinizden özür dilerim,
Suçlu benim sevdiklerim,
Anlatamadım kendimi.
Bilemedim doğru yalan söylemeyi.
Yalan gibi yalan söylediğim için gitmek zorundayım,
Siz bana aldırış etmeyin.

Ne halden anlayan var, ne halime derman,
Yazmadan avuçlarımda kaldı izi,hayat adlı ferman.