Hayat Şiiri - Hatice Yanık

Hadi hoyratça tüket yüzümü
Ah o gençlik var ya
Dedirten
Şarkıları söyleyeceğim
Göğsüm kışa düştüğünde
Öyle hikayeler yaz bana…

Sen Afrikalı çocukları tanımazsın
Ezilen insanları
Çoğalan öfkeleri ilmik ilmik
Ya da
Göğsümüzde yanıp tutuşan
Ağıtları
Yine de
sen yaz hikayelerini acemice

Görmezden geldiğimiz onca şey
Üstüne basıp utanmadığımız
Birileri kader diyor
Ben el ense
Sen de tuttur bir ataçla ucuna bir cümle
Ya nasıl daha zorlaştırırız yaşamı
birbirimizi tüketmeden
Çek şimdi kendine
Yavaş yavaş haşmetle çivile boşluğa
Yani öyle vahşet dolu hikayeler yaz bana
Ölüme dair ne varsa anlat
Biliyor musun bilmem
Önce ölür insan
Sonra doğar kendinden
Hem anne, hem evlat karmaşasında

Tırnakla hayatı?
Tıka basa doldur ciğerine
Sonra anlat bana tek tek
Kim eskitti seni, kim kanattı
Öylesine bir çocuktum diye başlayan cümleler kur
Hiç aklımdan çıkmadı de bir şeyler için
Benim de yosunlarım oldu derinlerimde
Artık benim de sandığım eski kokuyor de…

Aynı cümlelerden geçip
Özgür kılalım birbirimizi geride
Aynı yolun yolcusu kadınlar-adamlar olalım
Aynı hikayeye paragraf olalım tırnak işaretli

Sonucuna katlanmayalım hiçbir şeyin
Yakalım mektupları
Aşksız kitapları

Sen bas üstüme geç
Gideceğin kapıyı biliyorum
Dol toprak gibi gözlerime
Islak karanlık
Görüyorum
Ateş altında da gördüm önceleri
Su dibinde de
Topraktan da geçtim bir kez

Çiçekler büyüdü, ben köklerini tuttum gülüm
İnsanlar yaşlandı
Kimileri öldü gitti keyfe keder
Kimileri bilmeden haince
Çocuklar doğmak için gün saydı kaç kez
Çoğunda anneler de öldü
Ölmeyenler çoktan şeytanın evine taşındı
Bırakarak çocukları bir savaş meydanında
Şimdi sen söyle hikayeni, başıbozuk cümlelerle

Her taraf hayalet dolu gülüm
Her yanda bir alelacele koşturmaca
Görmüyorsun beni biliyorum bu yangın yerinde
Bir avuç su ellerinde gel bana
Bir sevda şarkısı ağzının kıyısında düştü düşecek
Bir notaya tuttur beni.
Öyle ilahi hikayeler yaz arada….

Dökülür gider aniden elimizden hayat
Bir çınar yaprağı düşer eylülde parktaki salıncağa
Bir diğeri kapatır ayak izlerimi
Çoğalt beni çoğaltabildiğin kadar
Yapraklardan da çok

Gençliğin kadar yol biriktirdim ben
Gençliğin kadar sevdaya düştüm dibine kadar
Çıkart o kaba saba hırkayı sırtından
Çıplak kal, anadan üryan, savunmasız
Korkma izlerini tanırım ben bu hayatın…

Doyuramadık insanları
İnsan doymadı ne verdiysek
Bırak aç kalsın, biz banalım yüzümüzü şekere
Ramak kaldı, tam ışığın altındayız
Yeşili almadan sakın geçme…
Sonra da yeşile batır hikayeni,
öyle yaz bana…