Hayat Şiiri - Derviş İbrahim Karpuz

Doğaçlamalarla geçen hayatımda yardımcı oyuncu olmak isterken,
hayat denen bir orta oyunun başrol kahramanıyım.
Bir yanda sevdiklerim diğer yanda ise oynamam gereken bir rol.
Çevremde yılların eskitemediği karakterlerin sahte gülümsemesi var...
Rolüm gereği bir sahilde yürüyorum.
Nacizane bir güzellik çıkıyor karşıma.
Acizane bir aşk teklifinde bulunuyorum ve o güzellik bu teklifim karşısında
benden sadece bir kırmızı gül karşılığında sevgimin karşılığını alabileceğimi ve gül için yarın bu yer ve saatte bekleyeceğini söylüyor.
Bunun üzerine soluğu bir gül bahçesinde alıyorum.
Bahçe bir cennet edasında ama bakınmam bir sonuç vermiyor.Rengarenk bahçede bir kırmızı gül yok.
o arayış içindeyken merakına yenik düşen bir bülbül 'nefes nefesesin hayırdır? ne arıyorsun' diyor.
Durumu bir bir anlattıktan sonra kaygılanacak birşey olmadığını ve kırmızı gülü yarın burdan alabileceğimi söylüyor.
Bunun üzerine sabırsız bir bekleyiş sarıyor dört bir yanımı.
Diğer günün ilk ışıklarında bahçeye gidiyorum.
Karşımda dünkü gördüğüm rengarenk bahçeden eser yok.
çok daha farklı bir manzara buluyorum.
tüm güllerin rengi atmış bir şekilde bembeyaz güller arasında kızmızı bir gül vardı.
Koparmak için yanına gittiğim de ama ne göreyim...
Kırmızı gülün hemen dibinde can çekişen bülbül.
dudaklarından dökülen 'ona iyi bak' sözünden ardından ruhunu teslim etti.
Meğer bülbül dün benim oradan ayrılışımın ardından bahçenin tam ortasındaki beyaz bir gülün yanına gidip aşkını, sevgisini, onun için neler yapıp nelerdende vazgeçebileceğini anlatmış.
Beyaz gül bu iltifatlar karşısında utanıp yüzünden başlayan kızarma tüm benliğini sarmış.
diğer güller ise rengarenk güzellikler içinde sakladıkları o bembeyaz tertemiz güzelliklerini dökmüşler.
belki bülbül bizede aşık olur diye.
Bunun üzerine o kırmızı gülü dalından koparıp bahçeden ayrılıyorum ve sahilde gördüğüm güzelliğin yanına gidiyorum.
Beş on dakika bekleyişimin ardından geldiğinde gülü ona zatıp 'bu gül için bir bülbül feda ettim' dedim
o ise vurgun duymaz bir tavırla bana şunu söylüyor.
'dün bana sevdiğini söyledin ama hiç sordunmu senin sevdiğin varmı diye.Bende başkasını seviyorum' diyip ve oradan uzaklaştı.
Hayat denen bu üç perdelik oyunda insan çok şey öğreniyor aslında.
Kaybettiklerini, kaybettiklerinin ardından neler feda ettiğini, hatalarının ona neler getirdiğini ve daha birçok şey.
Bu satırlarımı tüm aşklara küsmüş bir kalemin dilinden yazıyorum.
Keşkelerle ve acılarla dolu...
O rolü oynamak kadar yaşamakta bi okadar zordur.
siz siz olun sevdiklerinize iltifatlarla yüzü kızarmış bir gül değil, tüm saflığı ve güzelliğini sevdiği yare saklamış bembeyaz bir gül verin.
Ben veremediM
bari siz veriN...