Hayat Şiiri - Osman Sarıkaya

Köhne,darmadağın,
Karanlık bir oda..
Dört duvar arasında ben.
Buz kesilmiş ellerim şimdi,
Gözlerimin feri sönmüş.
Benzim sararıp,solmuş,
Çökmüş avurtlarım.
Dilim damağım kurumuş...
Nerede sevenlerim,
Yalancı dostlar hani?
Sahtedir yüzleri, sözleri yalan,
Çoğu sevinir gidişimize...
Ağıtlar yakılır,yaşlar dökülür,
Ardımız sıra,peşimiz sıra,
Biraz gerçek biraz yalan.
Pamuk ipliğine bağlıymış hayat,
Neymiş can dediğimiz şey?
Ruhu bilir misiniz? dostlar
Nerede şen çocukluğumuz?
Asi delikanlılığımız nerede?
Sevdalarımız nerede?
Baba olduğumuz gün nerede?
Çoşkun akan nehir gibi geçti zaman.
Boşuna mı üzüldük bunca şeye,
Değer miydi? kırdığımız kalplere.
Mazide kaldı artık hepsi.
Gidiyorum işte...gidiyorum...
Sizin de gideceğiniz yere.
Sonsuzluğa gidiyorum.
Bir başıma...,tek başıma...
Ümitle ümitsizlik arasındayım dostlar.
Issız bir ormanın derinliğinde gibi,
Ürperten sesler çığlıklar duyuyorum.
Sesler beni ötelere çağıran sesler.
Hayat rüya gibi geldi geçti...
Bir masal mıydı yoksa tüm bunlar?
Oysa çok şey vardı daha yapılacak,
Erteledik hayelleri erteledik hep geleceğe.
Gidiyorum işte herkesin gideceği yere,
Ümitle ümitsizlik arasındayım dostlar
Eren var mı muradına?
Emelleri tükenen var mı?
Hayat kısa dostlar ,bir gün gibi
Kaldım bir başıma günü gelince,
Ümitle ümitsizlik arsındayım dostlar..
Mağlup muyum galip mi bilemiyorum?
Hayat dediğimiz geçici bir rüyaymış
Son kez koydum başımı yastığa
Gezdim içinde son kez hatıraların
Gitme vaktidir yer ayırtın bana
Uzun selvili Garipler mezarlığından
Ne acı yalnız ölür insan
Gidiyorum göçmen kuşlar gibi..
Belli ki zifir karanlıklar ,,içinde
Belki gül kokulu bir yalnızlığa
Dostlar,yarenler ,dinleyin beni.
Tutun ellerimden son bir defa tutun.
Soğuk bir su verin kana kana içeyim,
Hayat bir içim suymuş meğer

Dualar okuyun ardım sıra,
Ümitle ümitsizlik arsındayım dostlar...