Hayat Şiiri - Veli Mehmetoğlu

Hep yedi yaşın okula başlama heyacanını
Yaşayacağımı sanırdım
Bir ömür boyu
Kabullenmiştim dağ başında bir köyde olsa
Elektirikten yoksunda olsam
Hani bilmezdimya varlığınıda elektiriğin
Nede bulduğunu yerçekimini birilerinin
Yinede kabullenmiştim ben çocukluğumu

Ne büyüyeceğimi bilirdim
Nede yaşlanacağını annemin
Hep beyaz bildim saçlarını babamın
Siyahlardan habersiz
nede ölüp gideceğini Mustafa dedenin
Bebek sanırdım doğan her küçüğün adını
Yıllardan habersiz
Öyle kabullenmiştim hayatı

Hayatta En Hakiki Mürşit İlimdir
Yazar sanırdım her okulun duvarında
Aynen köyümdeki ilkokulda olduğu gibi
Orta, Lise,Üniversite ve açılan kapılar
uzayan yollar,ışıklar,şehirler ve ülkeler
değişik değişik diller
Hiç yoktu çocukluğumun kabullenmişliğinde
Ölümünde; yaman kavramınında kafamda olmadığı gibi
Her şeyi öylesine kabullenmiştim çocuk yüreğimde

Demir ve dumandan birde resimden
ibaretti kara tren,otomobil, feribot
Ne içinde geçen konuşmaları,ne heyecanların
Ne acıların, ne durağın, nede gidilen hedefin
Farkındaydım
Kendini taşır sanırdım
Ne bilirdim o kadar özlemi,sevgiyi, aşkı, acıyı
Taşıdığını gurbet gurbet
Nerden bilirdim ıslattığını mendilleri
Yada kucaklattığını haretleri
Sadece tren,otomobildi benim için ne demekse

İşte geçermiş zaman
Tekrar başlanmazmış ilkokula
Saçlarda beyazlarmış insanlarda
Babam gibi
Her şeyde ölürmüş bir zaman yada zamansız
Onsekizinde Ümit'in öldüğü gibi
Herşey yaşanırmış meğer
Ağzına kadar dolu trenler gibi
Tıklım tıklım otompbillr gibi
Kabullenmek gerekmiş çocukluk gibi
Yaşlılığıda beyazlarıda saçlarda
Bir yamaçta bir mezarıda yapayalnız