Hayat Şiiri - Kemal Tekir

Hayat taşıyor bizi de,
Gecelerden, gündüzlere,
Mevsimlerden,mevsimlere,
Geçmişten hep geleceğe.

Hızlı kent yaşamında
İnsanlara yer kalmıyor,
Hayat çok hızlı akıyor,
İnsan,mekanikleşiyor.

Yabancılaşıyor insan,
Kendine ve çevresine,
İnsan ya bencilleşiyor,
Ya da makineleşiyor.

Merhamet, hoşgörülülük,
Azalıyor insanlarda.
Her zulmü reva görüyor,
İnsan bütün canlılara.

Hayatı algılamada,
Yanlışlıklar başlayınca.
Bireyler de aile de.
Toplum da, iş hayatında.

Kötülük egemen olup,
İyilikleri kovuyor.
Zulümler hep çoğalıyor,
Merhametler azalıyor.

Bilgi çağı modernite,
Hepsi palavra hepsi de.
Zalimler hep kazanıyor,
Mazlumlar hep eziliyor.