Hayat Şiiri - Dilaver Öztürk

Bir koridorun ortasındayım,
Yapayalnız ve yorgun,
Ucu bucağı görünmeyen,
Kapılarsa kapalı sürgün.
Yürüyorum...

Kapılar açılacakken,
Tam ben içerıye gırecekken,
Ne var sankı kapılar gerı kapanıyor.
İlerde bır çıkış belırıyor,
Yenı hayaller kuruyorum.
Bir taraftan yetışmeye çalışıyorum kaçan ümitlerıme,
koşuyorum engellerı aşıyorum...

Ama nafıle koştukça uzaklaşıyor benden,
ümitlerım koştukça soluyor çıçekler gıbı..
Hayallerımse sırılsıklam olmuş suya düşmüş..

Bir adam köşede,
Benim gibi ellerı arasında başı,
Hüngür hüngür ağlıyor.
Ve bana 'dünyayı sev çocuk' diyor.
Sevmek zorundasın diyor.
Eğer sevmessen dünyayı,
Osenden nefret eder diyor.
Dönerek bana yol gösterıyor..

TEŞEKKURLER..