Hayat -3 Yürek Hüznü Şiiri - Mutlu Kahveci

Günlerdir yüreğim buruk,
Unutulmuş bir şeylerim mi var?
Yoksa bir hicranın iç çekişleri mi?

Sarı bir sonbahar hüznünün koyuluğunda gerçeğim,
Yıllar önce göçmüş bir ailenin,
Geride bıraktığı, şehrin hayaline sahibim.
Zeytin ağaçları, kırmızı çatılı soluk yüzlü evler,
Askılı pantolonlu erkekler, etekli sade güzel kızlar,
Sonbahara mı yoksa buruk yüreğime mi aldanmış sarı deniz;
Ve kulağımda kanun sesi, hercai, tedirgin tanbur.
Tanıdık herşey, fakat yinede iğreti duruyorum ortalarında,
sanki yaşayan herkes ruh, ben ölü ağaç gövdesi,
gerçek olan; arnavut kaldırımları,
kızların saçlarını dalgalandıran rüzgar,
Ve yüreğimde ki bir limandan ayrılışın hüznü.

Avunduğum bir şeyler, zaman içinde kaybolmuş gibi,
Sevişmeler, sarılmalar; sanki yalan bir gerçeği gizlemiş,
Akıyor türlü tanıdık hayaletler,
Beni ezip geçen bu yüz, çocukluk ardaşımın değilmi?
Kollarımızı omuzlarımıza doladığımız.
Hangi zaman kaybetmişim sevincimi,
Hangi zaman bu mutluluğum özlem olmuş içimde,
Oyun değip geçtiğim hayat;
Hangi zaman ağır ağır çekmiş çöküntümün içine?
Hüznüme gururumu neden anlatamıyorum?
Neden kulağımda tanıdığım ama hatırlayamadığım bu melodi?
Ve neden ellerim yabancı bana?
Neden gözlerim uzaklarda?
Ve neden kendimden kaçma isteği?

Yoksa omu getirdi beni buralara?

şimdi hissettiğim bu yapaylığın ortasında
hayallerim mi avuntu olacak bana?
kendi ellerime sarılıp, kendi saçlarımı mı okşasam?
yoksa yüreğimin burukluğunu gözyaşımla mı döksem….