güneş caddeden binaların ön cephelerinden çekildi ufka doğru.
akşam. zaman mı aylaktı ben mi alaycıydım bilemedim.
o yolun yolcusuyuz yani arada bir tökezlememiz ve öfkemize sahip olmamız boşuna değil.
kimsenin yoluna taş koymadım. bana koyanlar oldu ama onlara zaten alışıktım mücadele ederek o taşları utandırdım ama koyanlar utanmadılar koymaya da devam ediyorlar..
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta