Hayat Şiiri - Hüseyin Çetinkaya 2

Dinliyor musun? sana öfkelenip söylenmek geldi içimden
Sonra tekrar barışmak, sımsıkı sarılmak..
böylesi daha güzel..
Her zaman küs değil, barışık değil her zaman.
Mavi gökyüzü ,ışık hüzmeleri, paha biçilmez gül bahçeleri,
çamurda büyüyen nilüfer çiçeklerinin güzelliği,
yeşil boz tepenin yamacında körpe zeytin ağaçlarının serinliğisin öyle mi?
Hepsi rüyaların yalanı…
Geçelim şimdilik bu bahsi

Kulpsuz testiyi boğazından tutar gibi tutulmuyor seni
Kaldırıp yudum yudum , nefessiz içilmiyorsun
Susamışlığıma bakmadan.
Kayıyorsun avuç içlerimden, göz kırpmalarım aralarında bile
ardına bakmadan süzülüp giden nehir gibi eteklerini sulayarak,
kızıla çalan günbatımı ufuklarına doğru..

Çocukluğumun, Islak çul altındaki taze tütün fidesi kokususun
Tutunurken hayata, cebimde unutulmuş, buruşmuş kelimeler,
gözlerden uzak hatta rüzgar esmese kulaklardan da uzak..
Sonra karışırım yine bir yağmur damlası gibi
kıvrılıp giden yaşam ırmağının çoğulluğuna
aymazca sürüklenirken, ta ki bir şiire takılana dek.
Işıksız bir sahnede Şarlo nun yoksul hüznünü,
Neruda nın aşkını oynarım her sabah, her akşam her an önünde
hiç alkışlamasan bile…

Bazen bir sandalyenin sabırlı yalnızlığı
bazen sırdaş bir masanın neşeli kalabalığı oluverirsin yıllarımın öğünlerinde
Biliyorum, incitmeden eksiltmeden, yanıltmadan ağlatmadan
yol vermeyeceksin yol alabildikçe, yaş alan vagonlarıma
Arkadaşlıkta ve aşkta yedekte tutulan bir gencin incinmiş kalbi gibi
suskun ve sustukça çoğalan dilsiz kederi de olacaksın.
Ama sen hiç yedekte tutmayacaksın
Nasırlanınca yıllar;
içindeki barışa götürecek el feneri de olacaksın
Dönüp yirmi yaşına baktıracak, yüzleştirecek, barıştıracak,
kimi uzaklaştıracak
belki affettireceksin her şeye rağmen.

İçinden sağ çıkmayı başardığım yenilgilerim,
Seçemediğim kusurlarım hastalanmalarım gibi,
Her sabah, küçük bir kız bakışı gibi dolunca içime
İyileşmelerim de olacaksın biliyorum.

Sen doğaçlama anlatacaksın, yalansız, yalın ve sade,
Ustabaşı hünerinle.
ben yine ezbere dinleyeceğim,
kah görmeyerek, kah kulak vermeyerek.
Acı soğuğunu yiyince yüzüme,
Belime kadar yalnızlığa gömülünce
Sarılacağım yine üşüyen ruhumu örten,
filizlenen cümlelerime

Kül renginde ayrılıklar sunduğun gibi
erguvan salkımı kucaklaşmalar da sunacaksın ardı sıra
ama sen hiç ayrılmayacaksın.
Tahmin ettiklerimin değil, etmediklerimin sen olduğunu
Temyizi olmadığını pişmanlıklarımın
Sonradan tembih edeceğim kendime hep
ASLA sözcüğünün uzun zamanı ifade ettiğini sansam da kibirli halimle
Senin karşında kısa kaldığını öğreteceksin zayıf inatlarıma

Hüseyin ÇETİNKAYA
Nisan 2024/İzmir