Hayat Şiiri - Bekir Dalkıç

Akşamın birinde yalnızevime yürüyordum yalnız.
Düşürmüş gibi yerde birazcık umut arayarak,
Tütün niyetine özlemlerimi sararken farkediyorum kendimi.
Beynimin saçaklarının tarayarak.
Çöp konteynırındaki kedi mırıldanıyor bir bira daha açarken.
"Abi bir liran var mı be?" diyor tam da ben yanından geçerken.
Gözleri fırıldıyor, diğerleri fısıldıyorlar kuytulardan.

Kimisi siyah, çizik çizik, pütürlü
Kimisi beyaz, ezik büzük, içe çökük, çemkiriyor biri.
Dediğine göre karınları günlerdir açmış.
Tam elimi cebime atıyorum ki, bir de bakıyorum hepsi de kaçmış.
Bir üşümek geliyor gâyipten.

Arıyorum onları çöplükte, bu şehrin çöplüğünde.
Kah yürüyorum kah yürüyor gölgem önümden
Yalnızlık beş kuruşken onbeş kuruş harcıyorum yokluktan.
En yeşil derelerinden akıp gidiyorum denize, kurbağaları da kendime bağlıyorum güde güde. Mevsim kış, suratım da beş karış, buz gibi.
Varıyorum varıyorum.
Bir de bakıyorum, yakmışlar o çöplüğü de
Bir üşümekmiş hayat.