Hayat 2 Şiiri - İlban Orkun Karamüftüoğlu

Merhaba hayat,
Yaş otuz beşi geçince,
Hiç hayal etmediğim kadar yalnızım,
Umutlarım tükenmişliğin aksine!
Fevkalede.
İçimde sevgi kalmamış gibi gözüksede,
Artık insanlara umut bağlamıyorum,
Bağlamıyorum ki değersizleşmesinler.
Ne dünün pişmanlığını yaşıyorum,
Ne de gelecek kaygısı,
Öylece andayım…
Elbette yüzde yüz doğru değilim,
Elbette hatalarım var,
Elbette mutsuzluklarım..
Ama bir şeye değer katan, onun eksiliği değil midir ?
Bir şeye ne kadar çok sahip olursak,
O kadar değersizleşmez mi ?
Bir garip insanoğluyum bende,
Yaratılışım herkesle aynı,
Bende sahibim etten bir bedene,
Saça ve tırnağa,
Bende oksijenle hayatımı idam ediyorum ?
Ne farkım var senden ?
Sen hiç mi hata yapmadın ?
Hiç mi yanlışın olmadı ?
Hep mi mutluydun ?
Söylesene hayat;
Hep mi başardın ?
Peki başarmak ne idi ?
Yaşamak mı?
Yoksa ilerlemek mi?
Yoksa elde mi etmek?
İnsan yalnızken, başarısız sayılır mı ?
Ya da artık hem kendimi hem de karşıdakini üzmek istemiyorsam,
Sadece olayları izliyorsam,
Odağında olsamda, koyvermişsem,
Sadece anımı yaşıyorsam,
Ben düşüncesiz mi olurum şimdi ?
Yoksa anlayışsız mı ?
Yoksa yaşamak mı suç ?
Ya da severken hayatı düşüncesizce,
Bir şiir yazsam sana dair,
An da sevmek seni ayıp olur mu ?