Hayat Şiiri - Zafer Yazıcı

Yaşam bu!
Öyle elini kolunu sallayarak dolaşamazsın ulu orta
Ya birine çarpar sağın solun,
Ya da kırılır yüreğin, hayatın garip yollarında!
Sonra bilinmez sebeplere dalmak…
Birden irkilmek ve kendine gelmenin zorluğu…
Ah bir bilsen nasılda yorgun olduğumu…
Nasıl hasret kaldığımı denize ve rüzgarına…

Bir de sana…
Dedim ya hayat bu!
Ne çakıl taşlarını, ne de arnavut kaldrımlarını
özlediğim,
Bir tek sana hasret kaldığım, bir tek sana! …
Bir de şimdi unuttuğum bir çok birlere
Ama bilmelisin ki; o birlerin içinde de
Yine senin varlığının buram buram tüttüğünü,
Gözlerimi yaşarttığını, her zaman ki gibi içli…
Uykularımı kaçırdığını, deli olduğumu…

Bir bilsen nasıl da efkarlıyım hayata karşı!
Öyle böyle değil ha!
Kimselerin hayal bile edemeyeceği şekilde kuvvetli!
Kimsenin düşünde göremeyeceği kadar kırgın
Bir o kadar kendimce efkarlı ve hüzünlüyüm…
Ah bir gülebilsem, ah bir kendime gelebilsem
Bir seni görebilsem, öylsine uzaktan,
Nasıl da geleceğim kendime ya…

Dedim ya yaşam bu!
Her istediğimiz, her zaman olmuyor değil mi? …