Hayat Şiiri - Abdurrahman Taşin

Uzaklara dalar ağlarım.
Gökyüzü bana sitem etse de, gözlerimi yumar kanarım.
Arsızca duygular, tetikler deli düşlerimi...

Bir martının peşine takılan umutlarım gibi yitik. Fırtınaya doğru göç eden sevdalarım gibi soluk. Gurbete düşmüş ayaklarım gibi matem.
Bir hayatın pençesindeyim.
Kaç parça olduğumu bilmeden paramparça bitiyorum usul usul...

Kaldırımlara düşen yaşlı gözler ve birde yorgun eller ürpertiyor içimi.
Kaçmak istiyorum bu hayattan.
Bu kadar zor muydu hayat!

Umuduma yelken arıyorum.
Beni göklerde taşıyacak belki de mavi bir Anka, Yitik paramparça her yanım.
Her attığım adımda kurşunları eziyorum.
Bu kadar ölümü kusar mıydı hayat!

Zincirler sağlam bir türlü çözülmüyor.
Bir mahkum yankısı ışıklar.
Bu kadar esir alır mıydı hayat!

Yollar var içinden geçtiğim.
Düşler var derinden sarsıldığım.
Hüzünler var taşıyamadığım.

Ey hayat yüklemediğin başka ne acı kaldı söyler misin.

Artık şafağa dönmek istiyorum.
Günaydın demek istiyorum.
Belki de yüreğim elimde karanlığa inat güneşi öpmek…