Hayat Şiiri - Mehmet Yaş

Hayat insan zekâ’sının ürünü,
Tüketme beyhude yere ömrünü,
Geçip giden yılların bir gününü,
İstesen de geri döndüremezsin.

Bir yere gelir ki, yaşın ansızın;
Kesilir takatin, dermanın, hızın.
Söndü müydü bir kes bahtı yıldızın,
Bir daha kaderi güldüremezsin.

Güvendiğin o sınırlı vizeler,
Birbirini öylesine tez eler,
Her anı’n bir nedameti tazeler,
İçindeki koru söndüremezsin.

Dün ne oldu, bu gün nasıl, yarın ne?
İşte geldin, gidiyorsun kârın ne?
Dünya senin olsa iftihar’ın ne?
Bu seyri ebedi sürdüremezsin.

İnsan isen önce kullan zekânı,
Ancak böyle temin mümkün bekânı.
Demezlerse, “cennet olsun mekânı,”
Mahşerde hesabı gördüremezsin.

25.03.1982 / Sinop