Hayat Şiiri - Murat Yılancı

Yaşamak için bir umudumuz olmalı!
Devam edebilmek için bir sebep.
Yağmura, çamura aldırış etmeden
Soğuğa ve rüzgâra yenilmeden,
Ona varabilmek için...

Bize ne verilirse verilsin,
Ondan vazgeçmeyeceğimiz bir değer.
Bu uğurda çektiğimiz acılar
Bizi zayıf düşürmez, yıldırmaz.
Aksine! Güçlendirir; ancak
Hayat bize her zaman
Umduğumuzu buldurmaz.
Bazen umut kisvesi altında
En acı gerçeği getirir
Bazen de en yakın sandığımız
Kişinin elinin çamuruyla.

Hayat! Bir kez daha,
Aynı yerden vurur mu? Vurur.
Kim bilir vurmasına vurur da,
Bir kez daha ellerinde
Kalbinin kanıyla insan
Aynı şeylerle yüzleşmek için
Cesaretini bulur mu?

İnsan her şeye alışıyor
Sevdiklerinin uzaklaşıp gitmelerine
Hayallerini başkasının yaşamasına
Yatağında başkasının yatmasına
Mesafelere bile alışıyor insan
Bir şey dışında...
Onu tanıdıktan sonra
Eskisi gibi olunmuyor
Eskiden olduğu gibi
Kayıtsız kalınmıyor onsuzluğa.

Elveda sevdiğim;
Artık demirli kalamam gözyaşlarında
Artık o eski uyuşukluğun, hissizliğin
Kof bir ceviz olmanın
Tatlı sıcaklığı yok üzerimde.
Ölmek pahasına da olsa
Son kez yelken açıyorum
Veda vakti gelip çattı
Yelken açmanın zamanıdır
Artık gitmenin tam zamanıdır
İstikamet tam yol karanlığa.

Dalgalar kükresin, fırtınalar kopsun
Ne fayda!
Işığın olmadığı uçsuz bucaksız çölde
Bari onlara anlatırım hikâyemizi
Yüreklerine vurgun yemiş
Gözü kara sevdalıların can verdiği
Dalgalara ve onların şad olmak bilmeyen
Ruhlarına anlatırım.
Her yer karanlık, ışık yok
Ayın ve yıldızların ışığı haram
Yüzümde acı bir tebessümle
En karanlık satırlara gidiyorum.

Ben sana çok kötülük ettim.
Yaptıklarımın hiçbirini geri alamam.
Seni bize düşman eden
O güne geri dönebilseydim
Engel olurdum; ancak
Ne benim işbirliğim
Ne de senin öfken
Bir araya gelmez, iki kişilik kaderi
Bir dönemeçte ayrı dünyalara savuran
Canlı kanlı iki insanı
Kanlı bıçaklı yaşatan zamana
Ve de mesafelere dahi
Çare bulamayız...

Her şeye rağmen eskileri unutmadım
O güzelim günleri
Senden geriye kalan
Bir dirhem acıya katıp savurmadım.
Her ne olduysak da;
Can, kan dost yahut da düşman
Sözüm söz; ancak
Bir an bile ihanette bulunmadım.
Ama sen izin verdin
Bizi paramparça etmelerine
Kılını dahi kıpırdatmadın
Yazık ettin tüm sevdiklerine...

Uzun yıllar sonra yazıyorum
Bu eski yaşanmışlığı
Zaman, beni de tüketme niyetinde
Bu gayesine ulaşmadan evvel
Yazmalıyım, aksetmeliyim satırlara
Böyle olmadan önce:
Yaşadığımı hatırlayabilmek için...

Ne yazık! Eski yaşanmışlık karşısında
Şu anki ölü halin acizliğini hissetmek
Ve olanlara karşı biçare kalmak.
Kırgın değilim sana
Bizi kederli bir gecede
Tek kurşunluk bir silahla vuran
O ilk günaha da.
Hüzünlü bir akşamın
Üzüntüsü var yüreğimde
Sadece tüm bunlara sebebiyet veren
O ilk günahın sızıntısı o kadar.
Başka bir şey kalmadı
Hep böyle değil miydi zaten;
Bizi biz yapan kederimiz değil miydi?