Hayat.... Şiiri - Şafaknur Yalçın

HAYAT…..
hemen hemen her gün,öyle yada böyle,7 den 77 ye hepimizin kullandığı bir kelimedir hayat.Hayat nasıl gidiyor? Benim hayatım,şöyledir:ben bu hayatı seviyorum yada sevmiyorum…,hayattan istediklerim…çekilmez oldu hayat …gibi sayısız cümleler içinde onun kulaklarını çınlatır dururuz…
evet,yaşadığımız,yaşıyor olduğumuz,yaşayacağımız ve yaşayamadıklarımız için hep onu sorumlu tutarız,değil mi? Her yaş döneminde daha da bir farklı görünmez mi gözümüze? Hep bir beklentimiz olmaz mı bu hayat denilen acımasızdan?
Oysaki hayat bir kavşak değil midir,dört bir yana uzanan yolları olan? herkes kendi yolunu kendisi seçmez mi? Sonrasında da bir engel çıktığında karşısına,”hayatın cilvesi işte” deyip hayatı suçlamaz mı? Başına gelen her şeyden o nu sorumlu tutmaz mı? Bir de “tavşan dağa küsmüş dağın haberi olmamış “ misali hayata küsmez mi? Şu an bu satırları okurken ne düşündünüz bilemiyorum ama,hepimizin yolları ayrı olsa da,herhangi bir zorlukla karşılaştığımızda,bu kendi seçimimiz olan yollarda,bir suçlu aranacak olsa,kesiştiğimiz nokta hayattır değil mi?
kaç yaşında olursak olalım,ne iş yaparsak yapalım,
çevremizdekiler hep aynı şeye programlanmışlardır sanki:bize hayat dersi vermeye…sanki yaşanılan hayat,hep aynı hayatmış gibi …bize öğretilenler onların doğrularıdır oysa...İnsanlar kendi doğrularını,yaşadıkça öğrenirler.hangi karar alırsak alalım,hangi yolu seçersek seçelim,önemli olan asla pişmanlık duymamaktır ve yaşanılan her olumsuzlukta illâki bir suçlu aramamaktır…
nasıl ki mutlu anlarımızda,kaynağımız kendimiz isek,
mutsuzluklarımızda da köken yine kendimiziz dostlar.Elimizden geldiğince ‘keşke’ kelimesini unutmalıyız.Yaşanılan bazı olaylar,bizi üzse de onları birer tecrübe olarak geçmiş heybemize atıp yolumuza devam edelim,hiç bir yerde durmadan,hiç bir kimseden (bu hayatta en yakınlarımız bile olabilir,) beklentimiz olmasın ki,heybemize birde hayal kırıklıkları doldurmayalım…işte tam o umulmadık anda karşılaştığımız beklentisiz beklentiler yolumuzda nasılda çiçek gibi açarak bizi mutlu ederler değil mi? Elimizden geldiğince an ve an hep olumlu düşünelim.Karşılaşılan zor durumlarda âni tepki vermeden ve âni kararlar almadan önce,lütfen son bir kez de olsa yüreğimizin sesine kulak verelim.hayatı bir hamur olarak düşünürsek,o nu yoğurmak,açmak ve şekil vermek biz insanoğlunun elinde.Bunu yaparken de iklim şartlarını ve zaman kaybını da göz ardı etmeyelim olur mu..? Hayatta dört mevsimden ibaret:ilkbahar,yaz,sonbahar ve kış…o yüzden kış mevsimine girmeden hamurumuz şekilsiz bir halde donmadan,
ona en güzel şekli vermeniz dileğiyle….Unutmayalım ki, hayatın kavşağında gittiğimiz yolların kaç kilometre olduğunu gösteren levha yok maalesef…yolunuz açık,aydınlık,uzun ve hep mavi olsun.Yolun bittiği yerde görüşmek üzere dostlar….
Evet bu yazılanlarda benim doğrularım işte.
Peki siz doğrularınızı hiç düşündünüz mü?