Hayat Şiiri - Mehmet Çiçek

Dünya nereye gittiğini bilmeden
Zaman akıyor meçhule doğru.
Hayatlar, kurumuş bir yaprak gibi.
Ağaçların altında ezilmekte,
Hayalleri denizlerde boğulmakta.
Anılar ise zihinlerde çatışmakta…

Yılmamalı insan, göğüs germeli
Bütün zorlukların üstesine.
Biraz güneşe gülmeli, biraz da
Yıldızlara bakıp sevinç gözyaşı dökmeli…
Neden mi?
Dünyanın harikalarını görebildiğine,
Çiçeklerin kokularını alabildiğine,
Bulutlara dokunabildiğine,
Kuşların cıvıltısını duyabildiğine…
Kısacası yaşadığına sevinmeli insan.

Hayatı zorlaştıran hayatın kendisi değil.
Bizim hayatta ki beklentilerimize
Bir anlam katamamamızdan doğuyor.
Bir şiir yazarken kattığımız duyguyu,
Hayatın tüm renklerine katabilirsek,
O zaman hayat bizim vazgeçilmezimiz olur.

Hayat o kadar güzel ki ay ışığı kadar parlak.
Ve umut dolu insan görebilir onu.
Karamsar insanlar ise. Karanlıkta
Yolunu kaybetmiş ve yolunu bulamayan
Bir ceylan gibi bilinmeyene doğru koşmakta.
Önüne neyin çıkacağını bilmeden
Tehlikeye atandır umutsuz insan.
Hayat bir nehir gibidir.
Ve kontrolü de senin elindedir.