Hayat Şiiri - Ulaş Arıkan

ey hayat! düş yakamdan,
bırak beni karanlığın amansız boşluğuna.
görmesin gözlerim,
ellerim tutmasın ellerini ne çıkar?
zaman durur belki o zaman,
pişmanlıklar kendi gerçekliklerini doğurur.

ey hayat!
yağmur mu düşüyor son akşamına,
yine saçların mı ıslanıyor,
kirpiklerin utangaç bir edayla seyrediyormu ay fotoğraflarını...
son akşamında ıslanıyor mu anaların göz bebekleri, oğullarının ve kızlarının çığlıkları yankılanıyor mu kimsenin duyamayacağı boşluklarda...

ey hayat!
işte burdayım, senin son adımında
ve biliyorum uğurlamayacaksın beni büyük bir ihtişamla, hatta arkanı döneceksin bir yıldız daha kaydığında....
acımıyor mu için, gözlerin ıslanmıyor mu,
öfkeni dindirebiliyormusun parmak uçlarında...