Hayat Şiiri - Feriha Ceylan

Hayat

Düzeni kurulmamış bir zamandayım hala
Ve aynı yerde hep o aynı kısır döngüler
Görünmez ellerin engellerinde tutuklu hayallerim
Çarpık duyguların şizofren kişiliklerin kıskacındaysa
Umutsuz çırpınışlarımda göz kırpan özgür beynim
Ve bu halde yazıyorum sana yazışıyorum gölgem
Arada bir unutkan agresif tümcelerle boğuşsamda
Çektiğim setlerin ötesinden bakıyorum aydınlığa
Ve hala korkmadan bakabiliyorsam karanlığa
Unutma ki sebebim hayalim sen umudum

Yazıyorum hala ezgilerimde hüzün dizlere kırgın
Usulsüz sözcüklerim imlarımda hatalar var
Arada bir esiyor başımda korkunç fırtınalar
Hatıralarıma döküyorum seni kum olup savruluyorlar
Ukteli yollarda hüzün kokuyor ismin

Nar tanesi kaç bin sayamadım yüreğinde hüzün
Tavrına arkadaş usulünce yazılmış birkaç satır
Sarhoşum bu gün ay yine tutuldu güneşin önünde
Sen değil kuru kalabalık sinek vızıltısı gibi
Ömür serden geçti senden değil azlığına susadım
Kalbimin üstünde abanmış aralık ağrılar
Ufku görüşüm bitti her yer dümdüz
Gelenlere selam vermeden geçiyor ömür
Kara bir renk var yarınlarımda adı kara
Azda olsa seni umursuyorum ağlama sakın
Geçmişin vaatleri söndü inatları çözüldü
Şimdi hüzünle yıkadım ya uygunsuzca

Yine bir sabahtayım ayazı var sabahta aralığın
Giden ayaklarım ben değilim düşlerim bulanık
Uyanık değilim hala geçmişten gelen onca ağırlık
Az önce yüklü bir gelin gördüm daha çocuk
Gözlerinde korku elleri titriyor bedeni kadın
Kırılan ağaçların dalları gibi savruluyordu hayata
Ağıt yaktım giderken ardından duymadı aklı almadı
Piç sürüleri geldi aklıma sofrasında kuş sütüne banan
Doymadan hayata kaybolan canlar üstünden yaşayan
Yürüdüm köşe başına aklım onda hala
Bir okul çocuğu koşuyordu ekmeğine yetişi gibi
Aldırmadan buz kesmiş sabaha aldırmadan
Bunca yalana bunca sömürüye ihanete
Sökük önlüğü yırtık ayakkabılarından utanmadan
Uçurdun tüm kuşları ardıma bakmadan