Hayat Şiiri - Feyza Muhurlu

Nihayetinde hayat;
dışardan bakıldığında tozpembe görünen
içerdeki kasırgaları saklayan ve eriten
hazmı garip, hızlı bir metabolizma ama yaşıyoruz
sahibi olduğumuzu sandığımız, oysa yegane emanetimiz..

Bazen durgun gibi sular
bazen de durmuyor gitgide çoğalıyor
korkma sakın geçici, biraz sabret
hadi ama biraz da cesaret..
-Hayat ve korku aynı yerde barınmıyor..

Telaşlı görünüyor ellerim değil mi?
Korkma; henüz hiç bir can ç/almadı, kırmadı..
Kendiyle derdi sadece,hep uzaklara daldı gözleri, derinlere
Bu yüzdendir,kendi içinde varettikleri
-yok ettikleriyse;
yine kendine dair,hep içre dönüktür..
Korkma diyorum işte; zararı ve yitirdikleri
yine kendi içinde varolduğunu sandıklarına/dır..

Hemencecik alınan bir nefesle nasıl yaşanırdı?
bilinmeyen derin sulara nasıl dalınırdı?
söylesene hayat bu kadar acımasız mı?
bilmiyorum ki; tende su ol diyorum
yalnızca bir nefes ver kafi, cana yetecektir..

Bıraktım uzun uzun düşünmeyi
kısa zaten hayat, düşleri saymakla geçiyor..
Şimdi emanete bırakılan hüzünleri teslim alma vaktidir..
aslolan budur, gerisi hikaye..
-anlatma diyorum, olmuyor
oysa biliyorum renkli maskelerini
-ne olur, bırakta inanayım doğru bildiğime..

Yok/lukların pençesinde çokça yollar katedildi
görünen azdı, azalarak geçip giden ama bitirilemeyen yollardı
yılları bir çırpıda kaldırım taşlarına sererek
hatta üzerine b/asıp eskiterek
ömürde hiçbir taşı yerine oturtamadan
geçip gidilen yollar..

-işte öyle bir hikaye anlatmakla bitiremediğim
bakmayın duru göründüğüne
yüzeye çıkma çabalarım hep yetersizdi
denize ulaştıklarında sevinen balıkları düşünün
bir de, koptuklarında oltanın ucunda sallandıklarını..

Her defasında nefessiz kalmak zordu
zor olan yaşamaktı aslında
zoraki yaşamaktı
u/mutla hep, inadına..

-Çünkü sen böyle oldukça, hayat
benim baharım yeniden yeşeriyor dalımda
hadi ak git yolunda ve boşuna uğraşma
kavgam bakidir uzlaş artık, yaralarımla...

Bir eflatun..
14 Ekim 2011-01:34 İzmir