Hayat Şiiri - Ali Dizili

HAYAT
Seni düşünürüm
Yaşam denilen illet seni.
Bir yarısında gecenin,
İnadına seni.

Sen ki ağrıyan böbreğim,
Yarım hayallerim,
Kırılmış kalbim,
Yarım ümitlerim,
Yaralı günlerim.

Sen ki bir çocuğun
Kömürsüz kışı,
Alkolik babası.
Ümitleri tükenmiş anneler,
Aç öğrenci,
Sokakta yürürken sevdalandığım kız,
Uğruna türküler yakılmış
Bereketli topraklar,
Sılada memleket kokusu,
Mapusda yar uykusu,
Karda ölümler,
Tarlalarda başaklar,
Sokakta çocuklar,
Yalın ayak.
Sen ki simitçi çocukların,
Yarı aydınlık yarınları,
İnşaatta işçilerin;
Ekmek bekleyen yuvaları,
Bir şoförün taşıdığı canları,
Okulda öğrenci,
Mezarda ölülerisin.

Sen ki emekleyen benekte emzik,
Annede süt,
Bir türlü pişmeyen aşsın boş tencerede.
Kahvaltıda bir bardak çay, bir ekmek,
Akşamları kırı ekmeksin.

Sen ki bir göz odada,
Anne baba,
Nene dede,
Torun torba,
Tam otuz kelle.
Yolsuz köy,
Karartma gecelersin
Sen,
Mercedes arabalar,
Lüks yatlar katlar,
Para dolu hesaplar,
Gece kulüplerinde insanlar,
Masalarda alkol şişeleri,
Ey hayat!
Sen ki,
Dostun dosta attığı kazıksın.
Ve sen ki,
İnsanoğlunun,
İnsanoğluna attığı
En büyük kazık,
Yaptığı yapacığı
En büyük ihanetisin.

ALİ DİZİLİ