hayat Şiiri - Fatma Erol

Omzuna yüklemiş zamanımı, gidiyordu hayat
Sadece bakakalmışım
Herkese meydan okuyup
Notasız nağmeler çalmışım
Duygular konmuşta kalbime
Üstüne beton atmışım
Pişmanım diyen dilime
Keşkeleri yasaklamışım

Bedenime hamaldı hayat
Yıllarca dertlerini taşımışım
Her rüyayı hayra yorup
Kabuslarla uyanmışım
Sorunlar çaresizliğe dönüşsede
Kaşlarımı çattırmadan sallamışım
Ortam yumuşatanlara taviz verip
Boş işler yapmışım

Kucağımda tecrübe sepetiydi hayat
Boşaltıp eğlenceyi takmışım
Sil baştan yapıp
Ödülsüz finishlere ulaşmışım
Kuytuma uzanan protez elleri
Şükranlarla avucuma almış,
Üstelik ısıtmışım
Değmez diyenlere aldırmadan
Yinede değdirip uğraşmışım

İstikbal kafesime şans kuşuydu hayat
Tutmayıp kanat takmışım
Yolu görünen garantili kapıları kapayıp
Kilitlileri zorlamışım
Sevgiden anahtar hazırlayıp
Hercai sandıklarda çalışmışım
Fümeliğe boğulmadan
Toz pembelerle bakmışım

Ellerime verilen bir paketti hayat
Sabrederek açamamışım
Her enkazın altında kalıp
Taş kaldıranları rehber tanımışım
Benlerden yorulmuş pek bi yerde kalmışım
Dönemem geçmişe, geçirdiklerime
Meğer ab-ı hayat diye yudumlarken faniliği
Yıllarca saklı vuslatların hasretine kanmışım.
fts_ny/zr