Hayat 01 Şiiri - Necdet Erem

Hayat!
Bir meçhul,
Başı, bilinmez,
Sonu görülmez.
Bin bir sıkıntı,
Yok ki hiç rahat.

Ne gelen bilir,
Ne giden sorar,
Nereden geldim,
Nere giderim.

Üstünde yürünen,
Görünmez bir hat.

Olaylar peş peşe,
Kurulu saat,
sırrı bilinmez,
Sonu sorulmaz,
Nedir bu hayat.

Kimi uçar,
Kanat açmış,
Göklere,

Kimi yüzer balık gibi,
Bak, nehirlere,
Denizlere, göllere.

Kimi dağda,
Kurmuş, yaşam için,
Çadırı,

Kimi çölde,
Kum içinde,
Arar durur azığı.

Bilen yok,
Soran çok,
Cevap yok,
Yok, yok, yok.

Kimi aç.
Kimi tok.
İsyan yok,
Halinden memnun,
Maalesef galiba oda yok.

Bir malum,
Bin meçhul,
Bütün sorular,
Bir tek O’na yol,

Kutsi bir yolcu ki,
Adı insan, Rütbesi iman,
Makamı, Sultan,

Saltanat içinde,
O da, O’na kul.

Eller açık,
Başlar secdede,
Gönül bir umman,
Hesap çok yaman.

Elinde Kur-an,
Durmuş ki zaman.

Dünya bir harman,
Mahsulü, saman.

Mahşer denildi,
Sallandı her yan.
Oldu toz duman.

Başladı hesap,
Açıldı kitap, bu ne hal Yarap.

Her şey bir serap.

İşte o sultan,
Elinde ferman,
Bakışı yaman,
Daveti aşmış,
Zaman ve mekân.

Yüce saltanat,
Sonsuz, merhamet,
Yarap yardım et,
Kalmadı derman.

Bakıver arşa, açık ellere.
Merhamet ediyor, biçarelere.

Mahrum eyleme,
Ne olur beni,
Göster Cemalini,
Özledim seni.

Hayattan maksat,
Sana kul olmak,

Yoksa ot gibi,
Sararıp solmak.

İçinde sonsuzluk.
Gönlünde darlık,
Bu sonsuz alemde,
Varken yok olmak.