Hayaloğlu ' Hayal Oldu '

Usta şair
Güçlü bir kalem
Dağ gibi yüreği
O Yusuf Hayaloğlu
Azrail seni de aldı aramızdan
Keşke mısralarında olsaydı ölüm
Bedenin yatmasaydı toprağa
Şimdi bir şiirini okumaya yok gücüm
Mekanın cennet olsun üstadım

3 Mart sabahı
Gazete de çıktı üç satır yazıyla
Yusuf Hayaloğlu öldü
Gözlerimi ovuşturdum
Hayal sandım
İçimden olamaz dedimse de
Gerçekti beynimden vuruldum

Ah şairim ah üstadım
Beyaz kefeni sana da mı giydirdiler
O dar tabutun içinde
Seni nasıl da götürdüler

Artık sen yoksun öyle mi
Kalemin düştü mü yani elinden
Bir daha şiir yazamayacak mısın
Yani şiirden kim anlayacak
Senin anladığın kadar

Görkemli sakalın
Kesmeyecek, kestirmeyeceksin
Ve görkemli mezar taşların
Bu gün sen üşüyeceksin
Artık kalemin elinde değil üzüleceksin

Hepimiz birer yolcuyuz aslında
Ama sana yakıştıramadım ölümü üstadım
Göğsüm daralıyor, yüreğim kanıyor
Gözlerim ağlıyor

Ömrün gitti
Hüznün girdi canıma
Bitiriverdin yaşam hikayeni
Belki de yarım kaldı şiirin sayfada

İşte gidiyorsun
Bir çelme atamadın Azrail’e
Neden karar verdin canını vermeye

Dişim ağrısaydı da duymasaydım ölüm haberini
Cam kesseydi şiir yazan parmaklarımı
İlhamım gelmeseydi
Ölümün olmasaydı üstadım

‘’ Vakit tamam
Bu incecik bir veda havasıdır’’
Cansız bedenin bendeki kanayan yarasıdır

Kalacak beynimde dizelerin
‘’ Hani Benim Gençliğim Nerde
‘’ Vay be Rıza
Sonunda sen de düşüp gittin azrailin peşine
Öğlen kahvede söylediler
Rıza öldü dediler
Ne kolay söylediler
Sanki dev bir taş ocağını
Kökünden dinamitleyip üstüme devirdiler
Ah dostum o kocaman gövdene
O beyaz kefene nasıl kıyıp giydirdiler
O zalim tabutun tahtalarını
Senin üstüne nasılda çivilediler ‘’

‘’ Ah ne fayda, ah ne fayda
Kefen beyaz ah ne fayda
Meydan kalır, meydan kalır
Yiğit ölmez, meydan kalır ’’

Ardında yas bıraktın
Ağlayan dostlar, ve bir eş bıraktın
Sol yanın boş artık
Neden bu hayata küstün
Veda ettin bize
Bilemedim