Hayalmiş Meğer Şiiri - Canan Hartamacı

Gözümü kapatıyorum,tek düşündüğüm sensin.
Senin yanında buluyorum kendimi.
Gözlerine bakıyorum ‘’seni seviyorum’’demek istiyorum.
Ama susuşlar baş gösteriyor yine.
Tam dilime geliyor yutkunuyorum,konuşamıyorum.
Birden doluyorum kollarımı boynuna.
Sımsıkı sarılıyorum,
Sanki gidecekmişsin,bir daha seni bulamayacakmışım,
Tam buldum derken kaybedecekmişim gibi.
Ardından ağlamaklı bir ses duyuyorum,
Konuşuyorum;
‘’Canımsın sen canım’’ deyiveriyorum.
Hem de kaç kez diyorum bilmiyorum.
Sanırım ağlıyorum da kollarında.
Niye diye sorma diyorum.
Niye olduğunu da bilmiyorum diğerleri gibi.
Tek bildiğim o anın hiç bitmemesini dilediğim,
Hep yanında olsam dediğim.
Düşümde bile gözyaşı oluyor.
O kadar korkuyorum seni kaybetmekten,
Dayanamıyorum…
Sonra açıyorum gözlerimi.
Gözlerim nemli…
Ağlamak yok gözlerim diyorum.
Ama sevdam ağlıyor resmen.
Hepsi kendi kurduğum korkulardan ötürü biliyorum.
Sonrasında sevdamın güleceğine olan inancım susturuyor,
Çocuksu yüreğimi.
Yüreğinde bir kalp daha olduğunu hissettin mi hiç sevdiğim?
Kendinden çok onun için attığını,
Onu daha bir sevebilmek için nefes almak istediğin oldu mu?
Sırf onun kalbinde olduğunu bilmek sürükledi mi seni kalbinin atımını dinlemeye?
Peki ya o var o kalpte diye kalbinin atmasına şükrettiğin oldu mu?
O da üzülmesin diye sustuğun,onun için gülümsediğin oldu mu?
İşte bu yüzden gülümsüyorum.
Bu yüzden yüzümde artık gamzelerim yavaş yavaş görünmeye başlıyor.
Tek sen hep gülümse diye,
Sen gülümse ki bende gülümseyeyim,
Ben gülümseyeyim ki sevdamız gülümsesin diye…

17.06.2008 01:37

CNN