Hayallerimle baş başaydım.

Dışarıda sicim gibi, yağmur yağmakta
Bir taraftan da, çılgın gibi şimşekler çakmakta
Bir kafeye sığındım.
Önümde dumanı üstünde bir fincan kahve
Hayallerimle, baş başaydım.

Düşünüyordum.
Dışarıdaki yağan yağmuru, çakan şimşekleri düşünüyordum.
Ve ben, kahvemi içerken,
Garipleri
Ve çaresizleri!
Yersiz yurtsuz olanları, düşünüyordum.

Sonra memleketin hali geldi aklıma.
Çamurda soğukta açıkta, aç susuz kalanlar geldi.
Savaşan ülkelerdeki çocuklar geldi.
Öksüz çocukları!
Bir hiç uğruna savaştan ölenleri öksüz kalan çocukları düşündüm ben.
İçim, acıdı düşündükçe.
İçim.
Boğazımda düğümlendi, içtiğim kahvem.

Neden dedim neden.
Neden çomak sokarlar, emperyalistler şu insanların arasına.
Neden ölür bu insanlar.
Neden öksüz kalır, bu günahsız çocuklar.
Neden!
Sordum kendime, hepsini birden.

Neyse’ ki, çok sürmedi yağmur.
Dindi hava.
Sustu çakan, şimşekler.
Güneş yeniden yüzünü gösterdi, dağılan bulutların arasından.
Neşeye dönüştü, benim duygularım.
Kalktım oradan ben.

14 Kasım 17
Ahmet Yüksel Şanlı er