Hayallerimiz Şiiri - Yolcu Yol

Gözlerimin nemli olduğu bir sabaha yine uyandım,
Pencereme vuran yağmur damlalarıyla birlikte.
İçimde yine sana olan özlem.
Yine sen kokan leylaklar.
Göz kapaklarımda sevda çapakları.
Ve odama vuran güneşin hoş sadeliği.

Biliyorum ki çok şey kaybettim.
Çocuksu hayallerimi.
Sevincimi.
Yaşama hissi mi.
Ve en acı olanı seni…..

Deli dolu düşüncelerimiz vardı bizim.
Ve her insana nasip olmayacak sevgimiz.
Tüm çirkinlikleri birlikte güzelleştire bilecek gülüşlerimiz.
Bu mu sevgi dedikleri?
Bu mu verilen değer?
Hani; nerede özlemler?

Nerede kaybettim seni?
Ve onca hayalim hangi ara devri alem yaptım?
Kayıp şehrin girdabına hangi ara düşüp yok olduk?

Meçhul bir şehrin sokaklarında ne hayallerimiz vardı bizim.
İçten ve samimi duygularla az mı söyledim sana olan sevgimi.
Karşılıksız ve yapmacıksız.
Gidişi olup, dönüşü olmayan hayal gemisinin umut yolculuğunda ne çok yelken açtık seninle.
Hata; şu çivisi çıkmış dünyanın, gelmişine geçmişine meydan dahi okuduk.
Ve her sabah gözlerimizi açıp seni seviyorum diye bilme olasılığını yüreklerimizde taşıdık.

Meçhul mahallenin aynı sokağında
Sevda renkleriyle boyanmış apartmanında.
Aynı odada yaşaya bilmenin huzuruyla başladık hep yeni güne.
Elimde güller, yüzünde gözlerimde asılı kalan gülüşün.
Ve sana, dokuna bilmenin heyecanı..

Ben seni, duygularımın götürdüğü bilinmezlik dünyasında severken,
Kendimi seve bilme olasılığını dahi unuttum.
Bu yüzdendir ki;
Nefesimi nefesine,
Ömrümü ömrüne katıp, yaşamaya alıştım.

Ve şimdi..
Yitik sevdalar ülkesinin meçhul şehirlerinde;
Atmosferin ayrı havalarını soluyoruz iki yabancı gibi.
Ayrı balkonlardan aynı yıldızı seyretsek de,
Yalnızlıkların rıhtımından kalkan pusulası bozuk yolcularız.
Doğum sancısı kadar acılı bir hayatı yaşamanın vuslatındayız.