Hayâllerimin Mutluluk Şehri

Koparmayın beni, almayın, ayırmayın yazılarımdan
Bırakın! Bir onlarla yaşıyorum ben yaşayayım.
Tattırmayın bana ölümü, Mutluluk Şehriyle tanışmadan
Dünyanın tadı mutlulukla yaşamak, yaşayayım.

Koparmayın beni, kağıtların üzerindeki çiçek bahçelerinden
Bırakın! Orkidelerden gönüllere bir taç, çelenk yapayım
Söylemeyin bana ne olur, güllerin solduğunu kahrından
Kalemim yoruldu ağlamaktan, bülbül olup onlara şakıyayım.

Yetti artık! Vurmayın kapalı kapıları yüzüme
Anahtar da sokmayın sakın, kapalı kapıların deliğine
Önünde de durmayın çekilin, gölge etmeyin pencereme
Küçücük penceremi bana bırakın, o anahtar deliğinde!
Benim bir hayâller trenim var, dizi dizi de vagonları
Bırakın! Çıkarmayın onu gidiyorken aheste rayından.
Trenimin adı, kalem...kağıtlar da onun vagonları
Yolcuların adı, mısralar...biniyorlar gülerek Şiir Garı'ndan.

Biz, bir Mutluluk Şehrine gidiyoruz özlemle yıllardır
Bitmeyen, tükenmeyen, bir ince uzun tünelin içinde.
Elbet bir gün beyaz yazacak siyah kalemim yakındır
Dans edeceğiz o zaman beyazlarla o mutluluk şehrinde.

Her yokuşun bir inişi varsa, her gidişin de bir sonu var
Ömürleri bitiren tek düşman zamanın dönen çarkı,
Bir durakta, belki makinist inecek mecburiyet var
Ama tren varacak, Mutluluk Şehrine...düdüğünde......bir ŞARKI!