Hayallerim Vardı Şiiri - Mümin Düzgün

Hayallerim vardı yarınlara dair
Şimdi çok uzaklarda,
Sisli bulutların, yüce dağların ardında…
Kaybolmuş, yitik Atlantis misali.
Ne yeri, ne yönü belli…

Hayallerim vardı,
Saf duyguların sularında yunmuş.
Lekesiz, riyasız, bir o kadar da pervasız, safçaymış.
Hem de çocukça, çocuk masumluğunda…
Aldanmışım meğer
Hayat ne düşlerdeki kadar çocukça,
Ne de çocuk düşlerindeki kadar masumcaymış.

Hayallerim vardı…
Her türlü umutsuzluğun karşısında,
Dimdik ayakta duran; ama…
Yenik düşen sonunda umutsuzluğa…
Haykıran her türlü çıkmaza,
Sonra her çeşit olmaza…
Ne var ki boyun eğen hayatın acımasızlığına…

Güllerim vardı sonra,
Gönül bahçemin en has köşesinde beslediğim,
Büyüttüğüm,
Sonunda solan güllerim!
Vakitsiz gelen bir talanla, tarumar olan güllerim!

Oysa ben yaşanası bir dünya kurmuştum düşlerimde,
Nerden bilirdim ki düşlerin yalnızca düşte kaldığını…

Ve nerden bilirdim ki bu dünyaya ait
Öyle uzun uzadıya pembe hayallere yer olmadığını…
Gülmenin beraberinde ağlamakları getireceğini,
Gülmenin bana yasaklandığını
Nasıl bilebilirdim? ...

Hayallerin gök mavisi ufuklarda asılı kaldığını,
Bir uçurtmanın kuyruğuna takılıp geri gelmeyeceğini,
Uçan bir balonla kandırılacağını
Çocuk yanımın…
Nerden bilirdim ki! ...

Duymuştum aslında;
Ülkemin şairlerinden…
“Her doğan günün bir dert olduğunu”
Ama yanılmıştır hissiyle avutmuştum yüreğimi,
Ne var ki yanılan ben olmuşum…

El sallarken uçan bir balonun ardından,
Hayallerimle vedalaştığımı,
Öpücükler üflerken gökyüzüne doğru,
Ellerimden yarınlarımın akıp gittiğini,
Bakarken gün batımının kızıllığına,
Güneşin, gözlerini benim için
Kan kırmızıya boyadığını,
O çocuk,o saf ruhumla nasıl anlayabilirdim ki! ...

Her geçen zaman,
Katlayıp getirdi beraberinde acıları,
Yutkunamadığım bir yumruk olup dizildi hayat boğazımda…
Zehir zemberek zamanlardan arta kalan,
Yalnızlığım oldu,
Bir zamanlar koşar adım kaçtığım yalnızlığım…
Ne garip, aradığım
En sadık dostum oldu.

Oysa hayallerimde bunların hiçbirine yer yoktu.
Mavi düşlerin sıcak iklimlerinde açan bir çiçek olacaktı hayat.
Koynunda baharın bin bir rengini taşıyan,
Yaşamdan damla damla hayat bahşeden,
Bir rüyanın dünyada sahnelenen perdesi olacaktı güya!
Ve bu oyunda trajediye asla yer olmayacaktı.
Yer yer dramlar olsa da trajedi olmayacaktı.
Hep gülen ve güldüren sahneden el sallayacaktık yaşama.
Ama olmadı… olmadı …olmadı! ...
Mümin DÜZGÜN 19/02/2009