Hayallerim Vardı Şiiri - İsmail Akyüz

Ne çok zaman oldu terk edeli o sonsuz hayaller ülkesini
arayıp bulmak gerekti hayatın renklerini bize vaat
ettiklerini
yetmedi çabalarımız bitmedi savaşımız sürüp giden
anlayamadık yaşam hiç bir zaman bizden yana olmadı
her zaman zordu gerçekler kara taşlar kadar yamandı
çocuktuk acemiydik ne yapacağımızı bilemedik
acımasız bir ok gibi bağrımıza saplananları hiç
beklemedik
ağlatandı söyletendi kimi zaman mutlu kimi zaman
kederli
saydırandı sövdürendi ana avrat alabildiğine herkese
öfkeli

Ne çok zaman oldu terk edeli o sonsuz hayaller ülkesini
bir koltukta sırt üstü gözlerin yapışık tavan lambasında
ya da oturmuşsun sokakta güneşe karşı sırtın eski bir
duvarda
bulutların üstünde sessizce yol alırken
kendini rengârenk bir dünyanın içinde bulurdun birden
yaratan sendin eserin olurdu her ne istersen
düşündüğün her ne varsa birer birer geçerdi önünden

Ne hayallerim vardı neler kurmuştum o çocuk aklımda
hani Türk filmlerinin siyah beyaz olduğu yıllarda
çocuktuk ergendik varoşların talihsiz yeni yetmeleriydik
mahallemizde bir pastaneyi bir de kahvehaneyi bilirdik
gittiğimiz bir okul vardı bir de sinema
siyah beyazdı gazeteler
siyah beyazdı resimler
siyah beyazdı filmler
siyahlar beyaza yazsa da hayallerimiz hep vardı

Öyle büyük hayallerimiz olmadı herkesi korkutan
hepsi karınca kararınca küçük mutluluklar
su katılmadık yakası açılmadık hayallerdi
kendine özgü gerçekleşmesi muhtemeldi

mesela Seher sevgilim olacaktı
onunla bir kafede oturacaktık
sinemada ona sarılacaktım
sonra da karanlıkta öpecektim
ona sarılan bir sevgilisi varmış bilemedim
hem Seher’den hem hayalden oldum

Bir gitar alacaktım,
evden kaçıp meşhur olacaktım
Nilüfer’e besteler yapacaktım
deliler gibi âşık olacaktık
gazeteler dergiler bizi yazacaktı
boy boy resimlerimiz çıkacaktı
ne evden kaçtım ne de gitar aldım,
hayat kavgası yaman çıktı

Büyük topçu olacaktım fenerde oynayacaktım
Mithatpaşa’da cimboma goller atacaktım
transfer yapacaktım milli olacaktım
ayak bileğim sakatlandı vurulmadım
on beşimde topu bıraktım

Çocuktuk ergendik varoşların talihsiz yeni yetmeleriydik
hayallerimiz vardı bulut bulut dolaşan
su katılmadık yakası açılmadık hayallerdi
kendine özgü gerçekleşmesi muhtemeldi
keşke hayat hayallere biraz olsun yer verseydi
bahçeli pembe panjurlu bir ev alırdın
içinde ne istersen kimi istersen o olurdu
ne hayallerimiz kırılırdı
ne yüreklerimiz yalnız kalırdı