Hayallerden Başka Nem' Var

Dur çalar saatim.
Dur, çalma!
Biliyorum sabah oldu,
senden önce uyandım.

Gözlerimi tavana dikip
sevgiliyi düşündüm.

Şimdi yanımda olsaydı,
senin yerine beni o uyandırsaydı,
yanağımdan öpüp günaydın deseydi
gülerdim, mutlu olurdum,
güne mutlu başlardım.

Güne mutlu başlamayalı
epey oldu biliyorsun.

Ama olsun.
Cemal Süreya’nın dediği gibi
görmeden sevmek ibadet değil miydi?
Görmesek de sevmekten vazgeçmedik ki.
Yanımızda olmamasına kızmadık ki.
Duamız ona kavuşmaktan ibaret değil ki.

En büyük duamız sevgilinin mutlu olması.
Yanında olsak da mutlu olması,
yanında olmasak da mutlu olması.

Arzularımızı gömeli çok oldu.
Hayallerle yaşamak alışkanlığımızdır.
Ne olur, hayaller ve arzular karıştırılmasın.

Yârin elini tutmak istemek arzu değil bir hayaldir.
Hayallerimiz küçük görülmesin, horlanmasın.

Hayallerimiz gerçekleşmiyor diye
kocaman sevdamız küçümsenmesin.

Varsın sevgiliyi bir ömür görmeyelim.
Sevgilinin ellerini tutamayan bu eller
varsın kurusun, çatlasın, nasır bağlasın.

Ama ne olur
hayallerimize dokunulmasın.

Zaten yanımızda değil, sesini duymuyoruz.
Zaten geceleri yıldızımızı yalnız başımıza izliyoruz.
Bunlara rağmen hayallerimiz bizde kalsın, ne olur.

Onun gidişi beklemekti,
benim bekleyişim gitmek.

O bekleyerek gitti,
ben giderek bekledim.

İşte biz böyle sevdik.

Biz, birbirimizden vazgeçtik.
Sevdamızı yıldızlara bağışladık.

Kader seni bana yazmamış,
bırak da ben hayallerimi yazayım.