Ellerim direksiyona kilitlenmiş gibi, oldukça gergin bir halde araba sürüyordum. Yol kenarındaki görüntüler, bir film şeridi gibi gözümün önünden kayıp gidiyordu. Dalgın, düşünceli olduğumdan geçtiğim yollardaki çok az şey dikkatimi çekiyordu. Bazen tek başına bir ağaç, bazen rüzgâr da bir o yana bir bu yana ahenkle dans eden otlar, bazen de havada süzülüp uçan kuşlar beni daldığım sıkıntılı düşüncelerden uyandırıyordu.
Beni bu kadar sıkıntıya sokan, düşüncelere daldıran olaylar son günlerde peş peşe gelmişti. Rahatsızlanıp gittiğim hastanede doktorlardan, ısrarla uzun bir istirahat tavsiyesi çıkmıştı. Ciğerlerimde de, kalpte de sorunlar vardı. Daha önce de ufak tefek sandığım rahatsızlıklarda gidince benzer öneriler gelmişti. Fakat uzun zamandır tatile bile çıkmadan, derslere girmeye diğer vakitlerde de edebiyat araştırmalarına devam etmiştim.
Bu kez ise her şey bambaşkaydı. Hem araştırmalarımın neticesi olan kitabımı bitirmiştim, hem de gerçekten kendimi çok yorgun hisseder olmuştum. Artık Atilla İlhan gibi, “Beni bekleme kaptan, çok yorgunum” yerine, “Bekle beni kaptan, yorgunum, mutsuzum, kaçmak istiyorum bu diyardan” demek geliyor içimden.
Derslere yeni dönemde girmeyip uzun bir süre istirahat etmek için ücretsiz izin isteğimin, dekanlıkça bu kadar kolay kabul görmesi önce üzdü beni. Sanki yersiz yurtsuz kalmışım ya da artık işe yaramaz bir paçavra gibi atılıvermişim hissi acıttı içimi. O anda aslında, “Aman Orhan bey, size ihtiyacımız var, bu kadar uzun süreli izin almasanız” gibi kendimi kıymetli hissettirecek sözler beklediğimi fark etmiş ve duyamayınca üzülmüştüm. Fakat fakülte dekanımızın, hastane sonuçlarından haberdar olduğunu söylemesi ve “Bu kadar yoğun çalışmalarınızdan sonra tabi ki istirahatı hak ettiniz.” demesi üzüntümü yok edivermişti.
Tamamını Oku
