Hayaller Pembe İse Gerçekler Ne Renk?

Hayaller Pembe İse Gerçekler Ne Renk?

Sonsuzluğa yazılan bir destandı bizimkisi.
Nerden bilebilirdik ki bu kadar acı çekeceğimizi?
…
Söğüt ağacının gölgesinde sevdalandık birbirimize.
Rüzgara inat eğilip bükülmeden...
Gümüş taslardan sular içtik kana kana,
Aşkımızın ateşiyle kavrulurken.
Ağladık, yalnızca biz bildik.
Güldük, herkese gösterdik.
En derinimizdeki sırlarımızı paylaştık.
Dudaklarımızı o sırlara mühür yaptık.
İsimlerimizi yıldızlara verdik
Ve gözümüzün alabildiğine yükseldik.
Herkes kendi için tek başına savaş verirken,
Biz hep birlikte savaş verdik bu hayatta.
Ne kimse kimsenin arkasında saklandı
Ne de kimse kimsenin yolunu kapattı.
Biz hep yan yanaydık.
Omuz omuzaydık.
Sevdamızı kutsal saydık, her güne huzurla uyandık.
Kalbimizde hiç bir şüpheye yer olmadan,
Sorgulamadan, hesaplamadan, tarifsiz bir kadere boyun eğmeden,
Talihimize küsmeden,
Her yeni sabaha “Çok şükür ki yanımdasın” diye uyanarak…

Sevdik.

Sonunda çektiğimiz acı tüm sevenlere ibret olsun diye değil,
Sevdamız örnek olsun diye, sevdik.
Çaresizliğimize güldük geçtik.
Tüm olumsuz sözleri duymazdan,
Sızlayan kalbimizi görmezden geldik.
Sabrı bir nakış gibi hayatımıza işledik.
Ellerin ellerimde kenetli,
Buğulu bakışların göz bebeklerimde …
Bunca şey yaşadık, paylaştık.
Öncesinde azdık, birlikte çoğaldık.
Buna rağmen.
Tüm bunlara rağmen…
…
Unuttun bana verdiğin sözleri,
“Seni asla bırakmayacağım “ dediğin günlerini.
Verdiğin sözleri yok saydın.
Sadakatin hükmünü sevgimizden kaldırdın.
Bana aldatılmanın acısını,
“Aşk a” körü körüne inanmanın pişmanlığını
Ve güvensizliğin tohumlarını bıraktın.
SEN Beni bensiz bıraktın!
…

Sen gittin ya gözlerime bir deli yağmurlar yağdı.
Bütün başlangıçlar sonum oldu.
Toparlanmaya çalıştıkça dibe indim.
Hiç bir hayatın “çift kişilik” yaşanmayacağını çok acı öğrendim.

06.2008