Hayalindeki Evi Al Şiiri - Mustafa Üstündağ

Hayalindeki evi al , içinde yak kendini.
Bedenim sığmaz dünya atının heybesine.
Üzülme, yeri gelir en yakının bilmez derdini,
Yalnızlığıma ölüm derman az kaldı gelmesine.

Kanatlarımdan tuttular bu seferde uçamadı gönlüm,
Habersiz gidişim bi sabah dert olsun cümle aleme.
Gençliğimi adadım değmez imiş tükendi ömrüm.
Takatim kalmadı, bilsinler baksana şu halime.

Yerle gök birleşse dönmem artık matem evine,
Bir Olvidom kalmış çok acımasız değil mi ?
Kan bürüdü çehremi umut dolu gözlerim yerine.
Tutup çekenim olmaz sonucu belli değil mi?

Sıkmaktan kırarım dişlerimi gel deme bana artık .
Bir hikayenin en hazin sonuyuz kaç kurtar kendini.
Aşk adasını gözlerken bir gece en dibe battık.
Ruhumu okşayan sevgin verdi bana dersini.

Sesin her geçen gün kaybolup gidiyor zihnimde.
Nefrete dönüşen aşk gibisin yaralayan sendin sanırım.
Kaybolan ufkuma bak, kalbinde kalın bi zincirde.
Yalnızlığın sesi bu uzatmadan söyle, nerde olsa tanırım.

Verilen sözleri unuttum, iyi bilirim sende tutmazsın,
Kararan kalbime merhamet gösteren olmadı hiç.
Sağırsın bana bağırışımı hiç bir zaman duymazsın,
Tutuşan yarama merhem süren olmadı hiç.

Neylesin bu şair hayatında olmayan mavilikleri,
Teğet geçen mutluluk hayatımda varsın olmasın.
İyi hatırlatacağım sevgili , senle geçen vakitleri.
Vazgeçtiğim kokun bu sefer gelip beni bulmasın.