Hayâlimdin Şiiri - Burçin Çelik

Sensiz hayal kuramadığımı farkettiğim bir gecede yazıyorum yine

Ben de isterdim bu hırçın kalemim gerçekleşmiş hayalleri yazsın, olsun.

Aslında ben isterdim ki bir köy evi kapısının önünde yan yana dursun ayakkabılarımız. Mesela o işten gelirken kendi ayakkabılarını benimkilerinin üstüne koyuyor diye ona bağırsaydım…

sonra o da bana sarılırdı..
En afili kavgamız da bu olurdu.
Tamam, belki de tarih yazacak kadar değildir aşkımız ama ben bazı zamanlar onun yanına giderken sağına mı otursam daha güzel gözükürüm yoksa soluna mı diye hâlâ düşünüyordum, bu da bir tarih konusu değil mi?

Aslında ben isterdim ki bir dizimde başı olsun, diğerinde sevdiğimiz meyvelerden bir tabak. Mandalina kabuğundan yüzük yapardı parmağıma, sonra da saçlarımı koklardı..
Ne çok severdi saçlarımın kokusunu sen bilmezsin abi…

Bu içine tükürdüğümün hayatında bir kez de olsa yaftalanmadan yaşayalım isterdim ben .

Korkmadan, tedirgin olmadan, çekinmeden, kim ne der diye düşünmeden ,kahkahalar atarak, mutlu olmayı isterdim ben abi.

Tüm Beklentiler hüzün doğurur ama doğrudan sevemezsin ki hüzünlerini çocuk gibi.

Gecemin köründe odamda oturup onu yazmak istediğim duvarlara boş boş bakarak yiyip bitiriyorum kendimi.
Bundan böyle güzel giden bir şeyi anlatırsam salondaki bir ayağı kırık masaya anlatacağım sadece.
İnsanlar güzel olan her şeyi mahveder bilirsin abi.
Bu çok zoruma gidiyor.
O bana gülümseyerek bakınca ben çocukluğumu hatırlardım.
Şimdi hayatımın esprisi kaçtı, sanki yetişemediğim vapurlar, trenler var gibi.

Fazlaca ziyanım sadece…
Bana hep dediler ki, ‘sabreden mutluluğu bulur’
Akıllıca bir şey sanırdım bu cümleyi
ama ben hep acının yerini buldum.
Elimle koymuş gibi hem de.

Şimdiyse sadece kendimi arıyorum, biraz da korkuyorum ne yalan söyleyim,sonunda bir kuş gibi vuracaklar beni de diye… çok zor be abi…

Yaşadığı şehrin park ve bahçeler müdürlüğüne şikayet etsem
Bir adam bir çiçeği acımadan soldurdu diye
İşe yarar mı abi?

Burçin Çelik