Hayalimdeki Adam’a Şiiri - Nurgül Ömeroğlu

Büyüdüm… daha bir farkındayım hayatın,yokluğun… koca bir boşluk kalbimde dolduramadığım… aklıma her geldiğinde hıçkırarak ağladığım, geçmek bilmeyen yasını tuttuğum… dakikalar,saatler geçti belki de aylar yıllar.. bir ömür geçti sensizlikle beraber….
Gerçekten var mıydın? Hani hep masallarda anlatırlar ya uzaklarda izleyen biri var diye, o sen miydin? boğazımda düğümlenip dökülmeyi bekleyen özlemin miydi? şaka gibi geliyor insana… inanmak istemiyor… benim başıma gelmez diyor… hayatı hep, film karelerindeki mutlu aile fotoğraflarından ve bir annenin çocuğuna gülümsemesinden öğreniyor… hayatı çok geç tanıyor, tanıdıkça da benim gibi yıpranıyor…
Unutmayı ne kadar da çok istedim biliyor musun? toparlan kızım, hayat devam ediyor, ne bu halin dedim defalarca kendime… dinletemedim… acın yakarken yüreğimi, ben karşı koyamadım… yandım yokluğunda… her gün biraz daha kaybettim kendimi, bilmediğim rüyaların kucağında…
Aynalara bakmaktan korkar oldum zamanla… her baktığımda seni görmekten ve sana artan özlemine engel olamamaktan… çünkü annem, sen babana çok benziyorsun derdi… kaderi benzemesin diye eklerdi sonra… işte bu yüzden korkum, bu nefretim aynalara…
Satırlar tüketiyorum senin için … yazdıkça yazmak istiyorum yıllardır benimle beraber büyüyen özlemi… sığmaz biliyorum sana olan sevgim bu üç satıra, ama artık yüreğime de sığdıramıyorum baba sensizliği…
Benim için ne düşünmüştün? benim kızım büyüyecek, büyük insan olacak diye hayaller kurmuş muydun? Hiç saçlarıma dokundu mu ellerin… şefkatini göremeyen gözlerime, sevgiyle baktın mı hiç? Doya doya sarılıp, kokumu içine çekip, derinlerden bir yerlerden kızım diye sevdin mi beni? hatırlamıyorum baba, üzgünüm sana dair en ufak bir hatıra bile yok anılarımda… belki de bu yüzden bu kadar boş geliyor geçmişim…
Böyle yazdığıma bakma, gerçekten de zor aslında sen olmadan bu hayat… her an hissediliyor yokluğun… veli toplantılarından da nefret eder oldum git gide… babalarıyla birlikte gelen öğrencileri kıskanmıyorum sanma… içten içe keşke sende gelseydin diyorum… ve sonra sensiz geçen gençliğimin yanına atıyorum bunu da… unutuveriyorum zamanla… taa ki bir daha ki toplantıya kadar, diniyor yürek sızım…
Bakma şimdi gözlerimin dolduğuna, ağlamıyorum… yokluğun kaçtı yüreğime, hepsi o kadar… acaba ben bunları söylerken, burada mısın şimdi? İçinden kızım diye bağrına basmak geçiyor mu? Ben buradayım canım kızım diye haykırmak istiyor musun? merak etme baba, hissediyorum, buradasın.. belki de tam karşımda gözlerime bakıyorsun… elimi ısıtan ellerinin şefkati biliyorum… ama, neden üşüdü şimdi ellerim, nerdesin, nereye gidiyosun baba… bunca yıl sonra iki dakika baba olduğunu hatırlamak ağır mı geldi sana… ne kadar mutluydum görmedin mi, gitme, nolur gitme baba… beni bir kez daha sensiz bırakma… kal yanında biricik kızının, terk etme onu…
Nolur dursun burada hayat… sussun, konuşan ne varsa… geçmesin saniyeler, kovalanmasın dakikalar… ben son kez sarılayım sana… bir hayal olduğunu bilsem de geri kalan ömrüme yeter babacım bu veda…
Anlamıyorum kendimi … zamana karşı yaptığım bu isyan ne için? yoksa zamanla birlikte elimdekileri de benden alan hayata mı bu kırgınlığım? Hangisi daha çok yaktı beni? Acı olan hıçkırıklarımın sessizlikte yitip gitmesi mi? bilmiyorum… bildiğim tek şey var artık, o da seni tahmin ettiğinden de çok özlemiş olmam babacım… ayrılma vakti için dimi bu siren sesleri… beni hep yüzümdeki bu yalancı tebessümle hatırla benim cesur kahramanım… sende benim gözümde hep şimdiki kadar yakışıklı kalıcaksın … kendine iyi bak gittiğin o yerlerde…. Ben anlaştım meleklerle, aratmıycaklar benim yokluğumu cennette, merak etme babacım… gözün arkada kalmasın, minik kızın çok iyi, bakma öyle gerçekten iyim… git şimdi, ben gelene kadar da bu dünya da seni hep özleyecek olan bir kızın olduğunu sakın unutma… yaşamayı sevmeyi seviyorum baba, çünkü sevdiğim her şeyde, hayatımın her bir köşesinde sen varsın… hoşça kal canım babacım… !