Hayalim... Şiiri - İsmail Uzun 2

Biri var, ama yok! Birine hayalim diyorum,
Sevda kalesinin umut burcunda bekliyorum,
Bu aşka düştüm düşeli, ne akşamım kaldı ne sabahım,
Bir hava-i fişek gibi bulutlarda söndü âhım.
Saati saate, günü güne ekler de beklerim,
Hasreti yazmaktan yorgun düştü bileklerim.

Sesinde gizemler saklayandır hayalim,
Her ufka baktığımda, bana gülendir hayalim,
Âşık o’dur ki; kokusunu alırda bulur yönünü,
Canımı yaksa da gülüm, kıramam ki gönlünü.

Karanlıklar içinde ki gecede bir an aydınlanırım,
Beni düşündüğünü hisseder yine umutlanırım.
Ben ki poliyanna dedikleri mutluluk oyuncusuyum,
Vefasız sevgiliye giden tozlu yolun yolcusuyum.
Bu bekleyiş neyin nesi, sonunda ne var bilmem?
Martılar yoksa sahilde, sende yoksundur, gitmem.

Dilinden sevgi sözü fışkırandır hayalim,
Ölçülmez mesafelerden bana gülendir hayalim.
Aşık o’dur ki; titrek elleriyle yârine uzanır,
Her sabah uykusundan yine onunla uyanır.

O akşam ikinizde ufkumda battınız,
O gece sabaha kadar birbirinize baktınız.
Siz benim vefasızlık timsali çiçeklerim,
Hangi ahu’nun bakışında yandı isteklerim.
Benim en güzel haberim uzaklardan gelendir,
Beni en çok seven, benim sevdiğimi bilendir.

Gözlerinde umudu parlayandır hayalim,
Bulutlu göklerden bana gülendir hayalim.
Âşık o’dur ki; yerdeki gül yaprağını kaldırır,
Leylâ’sını çöllerde gül bahçesine daldırır.