Hayali gerçek Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Aklıma saçma şeyler geliyormuşsun;
Yağmur bulutun bir anlık yüküymüş
Neredeyse aydınlığın karanlık yüzü
Bulut da güneşin marifetiymiş güya!
Hikaye bu ya isteyene hep anlatılır:
Uzak sahilde bir balıkçı barakasında
Yaşlı adam ayağa kalktı anlamıştı
Yüreğine tüm acısını boşaltırcasına
Sabahlara kadar suskun ağlamıştı
Son her şeye yeniden başlarcasına
Yorganı sıyırıp attı yorgun sırtından
Ninniler kesiliverdi aniden süt kuzudan…
Taze kokan toprağı yağmur yürüdü
Soğuk gecenin ayazına bulaşmışken
Burnuna soluyordu ağzına kadar dolu…
Kadın korkusu! Gözleri damın önünde
Balçığa elleriyle daldırdığı yüzü sarardı
Bir fidan gönlünü uzattı o başını kopardı
Tüm geçmiş dileklerinin içine gömdü
Suya düşğnce yüzünde ak saçı tarandı
Güneşi unutup, ahir ömrü hatırlatıldığında;
Kar erimiş kara ırmak dağı da aşmıştı
Işık gibi sonsuza da gölgeye de alışık
Ateş, yağmura aldırış etmeden yandı
Dünle günün arasında kafalar karışık
İki sahte aşık gibi bir dargın bir barışık
Gece miydi ardından günü kovalayan
Yoksa gün müydü karanlık geceyi yırtan
Anlaşılamaz hızlandığında eldeki zaman
Vadesi dolmak üzere olanca fıtratından
Ruh hali huzursuzluk etmek isteyiverdi
Aklın oyununa gelmişti deli yürek yine
Buz kesip kasılıp kalmıştı, kalakalamadı..
Tabiatı hiç yüzünden yedisinden kalmışsa
Hesap kirli yüzündeki ham kinini kabarttı
Neyi varsa onunla anılarına dek abandı da
Ata yadigarı mirası yetmişine taşınmalıydı
Dayanamadığını kendinden önce hep savdı
Verilmiş olan ödülü imiş meğer ceza sandı
Sıra herkesi atlayıp kapıya dayanmadığında;
Hayalin gerçeğin yalanı olduğu anlaşılamadı…

Yılmaz BEKTAŞ