Hayaletler Korkular ve Evler

3010701111359050

yaşlandığımda
onu hatırlamayacağımdan
korkuyor
ürküyor

hayatın kaç yaşında
anlamsızlıkla hatırlamak
arasında geçtiğini soruyor

deniz gördü mü ki
mavi belki yeşil hatırlıyorum
siyah gözlerini

ellerimizde daha da renklenerek
ve iştahla akarak
mevsimi tamamlayan boyalar
ayaklarımızın dibinde solmuş
hiç heveslenmeyerek düşmüş
sonbahar tablosu gibiydi

ağaçlar başka bir tabloydu
o evin duvarında
aynalardan olmalıydı
iç içe geçmiş hayatlar
korkularla doluydu
saadet dolu bütün anlar

hayalet görmüş bir evin içi
ancak bu kadar korkuyla dolardı
teslim olmuş masumiyetler
bu kadar ölü kokardı