Hayalet Şehir Şiiri - Osman Sarıkaya

Doru taylar koşuyor erguvan akşamlarda
Savrulur esmer yeleleri Sam rüzgarlarında
Bu şehirde her gece güvercinler vurulur.
Yarasalar tenhalara puslu haber uçurur.

Baykuşların yine matemlidir senfonisi.
Bu kadim şehrin viranelerinde
Alıcı kuşlar dolaşır solgun semalarında.
Cümle kuşlar elemli, sinmiş yuvalarına.
Ortalık kalmış leş kargalarına...

Nice zamandır suskundur kanaryalar.
Bülbüller ötmüyor kendi dillerinde.
Yaşama sevinci ta kalbinden vurulmuş.
Delikanlılar toya hasret,dilberler duvağa.

Babalar oğula,oğullar babaya hasret.
Analar analığına,bebeler doğduğuna pişman
Bu hayalet şehrin varoşlarında.
Bir simyacı gibi kimi sırlı zamanlarda
Meçhul bir adam uzatır ellerini.
Kopar parmakları,yanar elleri.

Güneşe bakınca yorulan gözler misali,
Sanal balçıklarla sıvanır düşünmeden.
Kulaklar duymaz, diller lal olur.Yüreği hiç sorma...
Kardaş, uzun havalar söyler bu şehrin ozanları.

Zemheri yalancı cemrelere karışır Munzur'da
Bir imdat soluğunda Dicle nehrinin
Köpüğünde nice sevdalar saklıdır.
Fırat cansız yolcular taşır ağıtlar yakarak.
Derler ki türküler söylenirdi bir zaman
Cilo dağlarında, Berçelan yaylasında.

Söyleyin bu hayalet şehrin kahir gölgeleri
Tılsımlı lahitlere mi sakladınız bu şehrin yiğitlerini?
Söyleyin beyler,ağalar tüm bunlara değdi mi?
Bu karabasanlar,sizi de yaktı değil mi?
Bu şehrin umudu var yine gün doğudan doğacak
Gölgeler kaybolunca aydınlığa kavuşacak.