Hayalet Şehir Şiiri - Aysel Çoban

Bir kuşluk vakti, dolaşıyorum ıssız sokakları
Soğuk beyazın taneleri düşüyor yeryüzüne
Sokak lambalarının ışığında her yer ışıl ışıl
Kafamı kaldırıp, içime çekiyorum titreten havayı
Kirpiklerime düşen kar tanesi ürpertiyle bütünleşiyor
Ben titrerken,
Uzaklardan nal sesleri duyuluyor
Arkasında tekerlek izleri, gözlerimde uzadıkça uzar
Kalbimde yalnızlık gemisi geçip gider o an
Bir el değer omzuma,
Çekip sıyırır beni dalgınlığımdan
Dostun bakışlarında merak,
Dudaklarımda masum gülücük, zamanı unutmuş
Adımlarım hızlanır, yarışır tüten dumanlarla
Kimsesiz evler, ıslak sokaklar ürkütür benliğimi
Şimdi gözlerimde bir hayalet şehir Ankara
Öylesine sığ, öylesine sessiz
Ve sensiz
Üşürken kollarım koynumda,
O bildik sokağa yaklaşırım.
Yokuş bir sokak başında durup, bakarım geçmişe
Her adımda,
Ayaklarımın altında, kar sesinde kaybolur.