Hayalet kadın Şiiri - Kayhan Erol

Parlak ışık kamaştırdı minik gözlerini
Hafifçe yana kaydı aynadan
Tekrar baktı
Sonra bir daha
Yüzünü inceledi ardından penceredeki güneşi yansıtan parlak aynada.
Sadece görüleni gösterebildiğine sevindi gizliden gizliye.
Ya kalbini görebilseydi
Ya yüreğini serebilseydi ortaya.
Nasıl dayanırdı ki böylesine kırık bir kalbi
Böylesine parçalanmış bir kalbi her gün görmeye.

Çocukluğuna gitti zavallı aynada
Yeşil ağaçların arasında kim bilir kime
Kim bilir neye gülüyordu ki.
Tekrar tekrar yazdı aklına bu gülüşü
Seneler ve senelerdir gülmedikten sonra ne kadarını tamir ederdi ki kalbinin
Zavallı bir kahkaha.
Ne kadar mutlu edebilirdi ki
Eskimiş bir gülümseme.
Bir ses duydu sonra
Birazı aynadan birazı taa çocukluğundan gelen
" çok gülme bakayım yayık ağızlı kız "
Dedi hayalet bir kadının hayalet sesi.
Yavaşça kayboldu ses
Geldiği gibi usulca
Sakince kayboldu.
Gülümsedi yayık ağızlı kız.
Uzun süredir ne kadar az güldüğünü
Ne kadar az kahkaha attığını anımsadı.
Ağzına baktı. Daha fazla gülmeye çalıştı.
Yayık ağzını tam dolduran bir gülümseme
Odasının duvarlarını çınlatan bur kahkaha
Neler vermezdi ki bunun için.
Nelerden vazgeçmezdi ki.

Amaaan diye geçirdi aklından.
Bu ana döndü hiç zorlanmadan
Çekmeceyi açtı sonra aynanın altındaki.
Mavi yazmaya baktı
Bir damla yaş akacakken gözünden durdu
İzin vermedi.
Mavi yazmayı usulca alıp taktı başına
Aynaya tekrar bakmadan kapıya doğru gitti acele etmeden.
Ayakkabılarına uzandı mavi yazmalı kadın.