Hayalet Şiiri - Kemal Budak

Sen değil, kuru diken olsaydı dil döktüğüm
Rengarenk çiçek açar, yemiş, meyva verirdi
Demir kapı olsaydı önünde diz çöktüğüm
Taş kalbine inatla, damla damla erirdi.

Gece yarısı doğup şafak sökerken ölen
Kaç yüz mısra defnettim sensizlik mezarına
En usta dizeleri not etmeyen bu kölen
Kalem kırdırdı şehrin en büyük yazarına

Kimim ben ? Hatıranda bulanık bir silüet ?
Senin verdiğin ad ne, ismim geçtiği anda ?
Dur söyleme, bileyim, ah, evet, bir hayalet !
Bir türlü belirmeyen, cismi, gönül aynanda.