Hayalen Şiiri - Abdülkadir Karaca

-bir türlü bitmeyen bir aşkın gidenine-

Ben aşk satırlarında yalancıyım güzel
Benden kahır şiirleri iste
Git demek yakışmaz bana,şairce diyorum gel
İstersen deli de ama bak can kafeste
Mutluluğu benden duyma,bilmiyorum
Söyleyeceklerim esrarına boğulur zamanın
Güzelim bakma bana masum masum
Mutluluğu yaşamadım,yaşatmadın...
Ben mutluluğu soğuk kaldırımlarda aradım gece yarıları
Hani her öldürdüğünde aşk deyip bir daha dirilen çocuğum ben
Her bırakıp gittiğinde öğrendim öksüz kalmayı
Değişen ne var ki sen çileyi öğreten,yokoluşu öğreten
Bense ağlamayı öğrenen dert şairiyim
Yine bırak istersen sen bilirsin süründürmeyi
Nasıl olsa ben aşk esiriyim
Acı çektir korkma,ben öğrendim gülmeyi...
Gece yine karanlığını kalbime gömdü
Yine yenik doğdu güneş gönül kentime
Evet arkandan bir ölü bıraktın,sevdan gömüldü
Bir zaman kalp diye taşıdığım diken bahçeme
Şimdi sende şair ol,benim için bir kere öl
Ben bin kere yerine gömülmüşken
Kadir kıymet bilmedin kalbini kırk dilime böl
Bir parçası yeterdi böylesine sevmişken
(İstanbul 2004)