Hayâl ve Hayat Şiiri - Efe Gürsoy

İki kardeş geldi dünyaya,
Hayâl ve Hayat,
Önce Hayat doğdu,
Ardından Hayâl.

Hayat’ı görenler diyordu,
Anneye benziyor,
Ancak babasını andırmıyordu,
Ardından Hayâl doğdu.

Hayat çok çekiciydi,
Sesi yumuşak, konuşması rüzgârvari,
Bir o kadar güzeldi karakteri,
Her daim yardımsever ve şefkatli.

Hayâl de Hayat gibiydi,
Ancak fazla ilgi görmüyordu,
İlk göz ağrısıydı çünkü Hayat,
Hayâlse bunu sorun etmiyordu.

Hayat biraz daha kısaydı kardeşine göre,
Önceleri kimse umursamıyordu,
Ancak boyu uzamaya devam ettikçe,
Artık Hayâl daha çekici geliyordu herkese.

Hayat hep göz önündeydi,
Herkes bir şeyler söylerdi hakkında,
Çoğu da istemeden değiştirmeye çalışırdı,
Beğenen kadar beğenmeyenler de vardı etrafında.

Hayâl pek sevmezdi dışarı çıkmayı,
Çıktığında ise görenler hayran kalırdı,
Dalıp giderlerdi güzelliğine,
Kendilerine geldiklerinde ise Hayâl ortadan kaybolmuş olurdu.

Hayat ilgi görmeyi çok seviyordu,
Kendi de insanlarla tek tek ilgilenirdi,
Hayâl ise ulaşamadıklarını severdi,
En çok da cenneti ve aşk hikâyelerini.

Farkına varmadan yordu Hayat kendini,
İnsanlar memnun olmamaya başladı ondan,
Herkes, nadiren ulaşabildiği Hayâl’i istiyor,
Ancak o öyle kolay teslim* olmuyordu.

Derken Hayat yaşam sevincini kaybetti,
Karalar giydi, kimseyi umursamadı,
Yalnız kendini düşünüp,
Kendi için yaşamaya başladı.

Bu yönüyle Hayâl’e benzemişti Hayat da,
Ancak artık güzelliğini kaybetmişti,
Anlamıştı ki saklı olan, nadir olan güzeldi,
Geç de olsa anlamıştı ki, ulaşılamayan özeldir.

Bir gün, Hayâl kaçıp gitti uzaklara,
Canı nasıl istiyorsa öyle yaşamak uğruna,
İnsanların yumuşak sesli,
Şefkatli ve yardımsever olduğu topraklara.

Denizin temiz ve gökyüzünün masmavi olduğu,
Çimenlerin ve çiçeklerin harika koktuğu,
Gereksiz sözlerin ağızdan hiç çıkmadığı,
Kalp kırmanın adam öldürmekle eş tutulduğu.

Hayat da kaçmak istedi sonra, hem de çok istedi,
Ancak çok alışmıştı insanların arasında olmaya,
Her ne kadar hata üstüne hata yapmaya,
Yakın görünüp uzak davranmaya alışmış olsalar da.

Korkusu vardı bir şeylerin,
Giderim de mutlu olamam,
Yaşarım da özlemi içimden atamam,
Kalırım ama sıkılır mıyım artık unuttuğum huzurlu hayattan.

İntihar etmeyi de düşündü ama Hayat’tı o.
Gitmek de kolay değildi, yok olmak da,
Her şeye katlanıp yine de varlığını devam ettirmeliydi,
Kardeşi gibi umursamadan kaçıp gidemezdi.

Böylece anlamıştı artık,
Ne Hayat Hayâl’e benzemeliydi,
Ne Hayâl Hayat’a,
İkisinin de yeri, görevi ayrıydı.

Eline bir kalem, bir kağıt aldı Hayat,
Ve bir mektup yazdı kardeşine,
Gittiğin için kızmıyorum, tam tersine mutluyum senin adına,
Bazen özlemini duyuyorum, ziyaretine geleceğim o zaman da.

Hayâl’in cevabı gecikmedi,
Gidişim senin içindi, kendim için olduğu kadar,
İnsanlara hayat veren sensin,
Bense bir hayâlim akıllarında, hepsi o kadar. . .