Hayal Sokağı Şiiri - Kimsesiz Şiirler

Biliyor musun, ilk karşılaştığımız o sokağı?
Nereden bileceksin ki...
Sen başını önüne eğmiş yürüyordun,
Benimse acele bir işim vardı.

Sokaktaki kalabalığın içinde
Telaşla yürüyordum.
Ve köşedeki o büfenin yanında
Çarpıştık.

İki elinle göğsünde sımsıkı tuttuğun kitapların yere düştü.
Sen, hiç başını yerden kaldırmadan
Kitaplarını topladın.
Ben ise sadece sana bakakaldım.

Sadece kitapları topladıktan sonra bana baktın.
Ben... o an, ilk kez
Dünyanın ne kadar güzel bir yer olduğunu
Senin gözlerinde gördüm.

Masumluğun, doğanın ve kâinatın bütün güzellikleri
O bakışlarında saklıydı.
Zaman bir anlığına durdu,
Tüm kalabalık sustu.
Sadece kalp atışın, sadece nefesin vardı.

Sonsuz bir ıssızlıkta,
Sanki yalnız biz varmışız gibi...
Önce bakıştık, sonra saatlerce dans ettik
Kısacık bir anın içinde.
Dağların sessizliğinden çiçekler topladım sana,
Sen ise gülümsedin bana.
Rüzgâr bile dansa durdu o an...
Ama senin bundan haberin yoktu.

Zaman bir andan ibarettir,
Ve benim için o an zaman durmuştu.
Dünya susmuştu...
Sadece sen vardın.

Sonra arkanı döndün,
Kalabalığın uğultusu yeniden sardı etrafı.
Sokağın sonuna kadar sana bakakaldım.
Her şeyi unutmuştum;
Kimdim, Nereye gidiyordum,
Neden oradaydım.

Belki bir tesadüftü bu karşılaşma,
Belki de kaderin bir oyunu.
Ama ben tesadüflere inanmam.
Kaderin yarısı bizim elimizdedir;
Şans ise sadece bir hikâyedir.

O yüzden her gün o sokağa geldim,
Senin oradan geçmeni bekledim.
Ama sen gelmedin.

Belki de sen sadece bir defa
O sokaktan geçtin.
Olsun...
Ben yine de bekledim seni.

Bir gün, yine o köşedeki büfenin karşısında beklerken,
Seni gördüm.
Başın yine öndeydi, göğsünde sımsıkı tuttuğun kitapların...
Kalbim yerinden fırlayacak gibiydi.

Aynı sokaktan yürüyordun.
Kaldırım taşları çiçek açmış,
Sokak lambaları ıhlamur ağaçlarına dönüşmüştü.
Attığın her adımda dünya güzelleşiyordu.

Yerimden kalktım, sana doğru koştum.
Ama sokağın sonunda bir adam karşıladı seni.
Kitapları aldı elinden, elini tuttu...
Ve birlikte yürüdünüz.

Ve ben, olduğum yere mıhlandım.
Sesimi çıkaramadım.
Sadece ağlamaklı gözlerimle
Buğulu sokağa bakakaldım.

Olsun...
Seni bir defa daha görmüştüm ya,
O da yeterdi bana.

Senin bundan haberin olmasa da,
Beni hiç tanımasan da...
Ben seviyorum seni.

Çünkü,
Bana hayatın yaşamaya değer olduğunu
Masum bakışlarınla sen anlattın,
Umut Sokağım.

Ama şimdi,
O sokak çoktan silindi şehirden...
Ve ben hâlâ buradayım,
Sana rastladığım o köşede,
Zamanın durduğu yerdeyim.