Hayal Perisi Şiiri - Gürbüz Kaya

Bugün ilk defa sevgi sözcüklerin damladı yüreğime…
Alevlendi yüreğim çöle döndü…
Serap arar oldu,kurudu parçalandı, tohum kabul etmez oldu…
Yüzümüde bir allık kapladı ki…
Büyük yangın yerlerine döndü…
Sanki amazon ormanları çöl olduda yanıverdi…

Hızır acil geçmez yüreğimden…
Hepsi birer çıkmaz sokak…
Neyse ki erken buldum seni,ayıldım aşkı koklar oldum…
Henüz önümü bile göremezken kalbime ayna oldun…
Işık oldun, parıltılarına pervane oldum…
Sen yokken yemyeşil ormanların oksijenleri yakardı ciğerlerimi…
Sen sen hayal perisi; ne zaman gerçek oldun…

Acıyı bilmezken…
Bir aşk acısıdır ki sardı heryanımı…
Küllere özenmezken kül oldum,savruldum,un ufak oldum…
Biçarelik yanlış adresken yollarıma…
Sen sen yolumu şaşırtır oldun…
Yaşlanıp titremeyi beklerken,genç yaşta titrer oldum…
Hani birde kazanmadan kaybetmek korkusu olmasa…
Kendime bir gölge bulur, avunur dururdum…

Sen sen ojeli parmaklarına nasıl kıydın…
Çöller bile razıyken kaderine, benzemek istemezken pastelin yeşiline…
Sen sen neden kaderine yazık ettin…seni hangi rüzgar tasıdı yüreğime…
Yağmadan duygularınla gölgeme, tanırdım kendimi…
Gülü dikeniyle severken,kaktüsü çiçeğiyle sevemez oldum…
Siyaha müptela ettin, hayatı umursamaz oldum…