Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Kimden : demokritos (Bay, 56)
Kime : Halenur Kor 1
Tarih : 09.02.2011 14:36 (GMT +2:00)
Merhaba..
Anlatımdaki sadelik öyküyü okunur kılıyor. Kavramsal dizilişin akıntısı yer yer kesintiye uğrasa bile yine de güzel bir anlatım.
Bir katkı olabilir düşüncesiyle şunları söyleyebilirim: Öykü bir olaylar dizisi olmaktan önce kişilerin duygu dünyalarını tanımladığı için yaşanılan duygusallıklarda biraz daha ayrıntı öyküye tad verebilirdi.
Bundan ayrıca da öyküde kullanılan bazı sözcükler; örneğin (eski hatıralar gibi, huşu gibi, mütalaa gibi, münasip gibi) sağlam durmuyorlar.
Öykü yazmak insanı çok geliştiren, mutlu eden bir eylemdir..Yazmaktan hiç vazgeçmeyin..Saygılar..
Kimden : Gül Turkuaz (Bayan, 40)
Kime : Halenur Kor 1
Tarih : 09.02.2011 17:49 (GMT +2:00)
iyiki paylaştınız hale hanım artık BİZ olduk..paylaşımlarımız olacak.bir merhaba demek bile paylaşmak :) çok güzeldi keyifle okudum..kaleminiz her daim var olsun..ve BİZ'lerle olsun..
Halenur hanım eski yıllara döndürdünüz beni harikulade bir paylaşım sizi puanımla kutluyor sevgiler sunuyorum.
Müthiş keyifliydi Sevgili Hâlenur Hanım. Öykü dilinize hayran kaldım inanın. Kaleminiz son derece zarif ve bir akarsu kadar sürükleyici... Diğer öykülerinizi de bizlerle paylaşmanızı içtenlikle diliyorum. Sevgi ve selamlarımla. :)
Sadi bey'in hayal penceresinden yola çıkarak bulutlara yaptığı yolculuk ; öykünün geçtiği , yaşandığı mekana ve kullanılan dile çok uygun olarak yaylı tambur nağmeleriyle başlıyor ve kıyı denizinin hafif çalkantılarında yüzeduran eski bir fotoğraf ve ardından kapanan ahşap panjur görüntüleri ile sonlanıyor . Yazarımız tarafından bize yaptırılan zaman-mekan ve portreler çağrışımına çok uygun kullandığı dil öykünün bu iki parantez arasını çok güzel doldurmuş . Şimdi bizde gözlerimizi dikelim görebildiğimiz ilk buluta ve tutunup bir ucundan gidelim (sığınalım) gidebildiğimiz öykülerin satır aralarına . Cumhuriyetin ilk dönem yazarlarının öykülerindan tanıdığımız bir tat kaldı sanki öyküden sonrasının sofrasında. Kutluyorum , teşekkür ediyorum ...Saygıyla ...
hayatın penceresinden değerli bir bakış....
harika bir çalışmaydı...
tebrikler ve teşekürler...
Bu şiir ile ilgili 6 tane yorum bulunmakta